Het is een knus appartementje maar op de 3de verdieping. Ik moest dus de beide batterijen uit de Riese Muller halen en dat heb ik op twee jaar nog niet gedaan. Met de hulp van Floky (van op afstand met Whatsapp) komt het snel voor elkaar. Ik heb de beide batterijen onmiddellijk opgeladen en ’s avonds laat terug op fiets geplaatst om geen onverwachte problemen te hebben. Maar alles lijkt en is uiteindelijk ook OK. Dus rond 7 uur ben ik de deur uit en rij ik nog even in Sézanne rond want ik hou van stille stadskernen die geleidelijk wakker worden.
De (verkeerde) weg naar Linthes en het ladschap rondom
Magda had me de avond tevoren op het hart gedrukt dat ik moest ophouden van met Viamichelin te werken en dat ik uitsluitend met Google maps moest werken. Zo gezegd zo gedaan en ik neem de beste route van deze Google maps naar Warmeriville een stuk boven Reims gelegen. Ik wil niet door Reims en door de Montagne de Reims want daar is het te druk en zeker op de Montagne de Reims is er te veel volk. Daarenboven heb ik die wijngaarden genoeg gezien. Proeven doe ik daarenboven nooit terwijl ik fiets. Ik rijd dus verder rond langs Bergères-lés-Vertus en dan in de richting van Condé sur Marne en andere dorpen langs de Marne of het Canal latéral de la Marne waar de weg relatief vlak is. De Fransen hebben heel veel canaux latéraux aangelegd langs rivieren die onbevaarbaar waren en dat is een prima idee. Nu ze niet meer als kanaal voor goederen transport kunnen gebruikt worden zijn het prachtige toeristische routes. De Marne gooit zich in de Seine vlakbij Parijs.
De kerk van Bergères-lés-vertus in de Champagnestreek
Al snel zit ik dankzij Google maps in the middle of nowhere. in het dorpje Linthes wil hij me op een keiweg sturen met dikke stenen en ik weiger voor mijn banden. Naar Magda gebeld en zij beweert dat ik verkeerd ben en in feite de D 39 had moeten nemen. Ten einde raad heb ik toch die afschuwelijke kalkweg genomen en geprobeerd tussen de stukken kalsteen te laveren en na 6 km kom ik op de D 44 die 600 meter verder de D 39 kruist. Ik heb dus waarschijnlijk een afslag gemist en een omweg gemaakt. Onmiddellijk daarna valt mijn telefoon uit en heb ik de gehele dag geen telefonisch contact meer met Magda. De hulp van enkele Fransen onderweg brengt me veilig op de route langs de Marnevallei. Ik kan ook geen foto’s meer nemen want ik kan mijn telefoon niet uitschakelen om alles opnieuw op te starten. De rest van de blog van deze dag is zonder foto’s maar de moeite waard om te lezen want ik ontmoet behulpzame en lieve mensen.
Het kerkje van Linthes
Eerst ontmoet ik in Condé-sur-Marne een andere fietser, die ik niet kan tonen want ik kon ook geen foto’s nemen. Ene Laurent Grignon, een heel lieve man uit de buurt van Chateau-Thierry. Een kinesitherapeut maar die ook met acupunctuur werkte om mensen, ook met verdriet te helpen. We hebben een fijn gesprek. Ik kan zijn telefoon gebruiken om Magda te verwittigen en hij geeft me nog goede raad van hoe ik best kan rijden. Vlakbij is een bakker en ik kan juist voor dat hij sluit nog een baguette kopen; toespijs heb ik altijd bij.
Ik neem van Laurent dankbaar afscheid en als bij wonder kan ik langs het Canal latéral de la Marne verschillende kilometers rijden. Het is fris niettegenstaande het feit dat de temperatuur in de loop van de dag meer dan 30 graden wordt. ik beslis langs het kanaal te lunchen vlakbij een grote kanaalboot (de Celeritas of snelheid genaamd) die bij een sluis aangemeerd ligt en vlakbij staat een wagen met een Nederlandse nummerplaat. Waarschijnlijk Nederlandse buren die op vakantie zijn met zo een grote boot.
Terwijl ik lunch komen er twee mensen voorbij wandelen en zeggen “bonjour” met een duidelijk Nederlands accent en ik antwoord” ook een goede middag” waarop ze zich omkeren en een praatje beginnen. Zij is Annemiek Gijlstra uit Sneeck, de eigenares van die grote boot maar ze heeft een technisch defect waardoor ze een stuk moet laten reviseren in NL alvorens ze hier weg kan. Hij is KataRinus Gerbrandi en is bij haar op bezoek. Hij ziet de pancarte van Rinus en vertelt dat zijn enige zoontje op 5 jarige leeftijd is overleden in 2011 ten gevolge van zware epilepsie. Ze hebben alles gedaan om hem te redden maar het mocht niet baten. Hij toont me de foto van zijn overleden zoontje Steyn, een prachtig lief kindje zoals ons Rientje. Zelfs meer dan 10 jaar later kan hij er nog niet aan wennen dat hij Steyn heeft moeten afstaan. Hij vindt ons initiatief bewonderenswaardig en heeft ooit zelf zoiets willen beginnen maar hij had wat schrik van de publiciteit die rond zo een kindje kan gemaakt worden. Ik zeg dat ik dat begrijp maar achteraf blijkt dat, in ons geval, mee te vallen en wordt daar geen misbruik van gemaakt. Ik geef hen een kaartje van het Rinus Pini Fonds en beloof hun verhaal in de blog te vertellen. Na wat napraten wandelen ze door en fiets ik door naar mijn eindbestemming Warmeriville dat ik, tegen alle verwachtingen in, toch rond 15 u 15 bereik.
Het is een stadje met een sterke band met WO I . Tegenwoordig is de belangrijkste industrie er een suikerfabriek want alle boeren kweken er o.a. suikerbieten. Geen vermeldenswaardige gebouwen. Wel een mooie rustige streek met grote landerijen.
Ik heb er een appartementje bij Cathy en Francis die voor de allereerste keer gasten ontvangen langs air B&B. Het is een heel fijn huis want Francis heeft gouden handen. Hij is een gepensioneerde man uit de bouw en zij werkt nog als kinderverzorgster in een tehuis met mentaal gehandicapte kinderen. Alles is perfect ingericht en het appartementje is super. Ze zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Ik slaap op de mezzanine, een hoger stuk en dat blijkt ’s nachts heel warm te zij n maar ik slaap toch goed.
Ik had gelukkig op zaterdag alles gekocht wetend dat de meeste winkels dicht zijn op een zondag en ik heb dus alles voor een lekker avondmaal. Een portie paella die ik in de microgolf kan opwarmen en daarbij nog een extra (rechthoekig) blikje van het Cassegrain merk. Ik ben zot van hun conservengroenten met een beetje mayonaise. Je vindt dat merk in België niet en ik eet er dus bijna elke dag in Frankrijk. Ik heb nog wat rosé wijn van de dag ervoor en een Pelforth bruin biertje (gebrouwen in Noord Frankrijk) en mijn geluk kan niet op. Een stukje Franse emmentaler au lait cru, niet gepasteuriseerde maar rauwe melk en een stukje Frans brood, en het festijn is compleet.
Voor mijn avondmaal heb ik mijn blog al geschreven en om 19 u 30 lig ik in bed en val ik onmiddellijk in slaap. Morgen is de voorlaatste dag van Warmeriville naar de Franse Ardennen om zo de abdij van Scourmont , te bereiken vlakbij Chimay in de Belgische Ardennen. weer ongeveer 100 km rijden, eerst relatief vlak, maar dan de Franse Ardennen op en dus hoop ik snel in slaap te vallen.
Nogmaals excuses dat er weinig foto’s zijn van deze dag maar de verhalen spreken voor zichzelf en vragen om geen foto’s. Nadat mijn telefoonbatterij leeg is, kan ik terug opstarten en alles lijkt normaal te werken. Hopelijk is dat morgenvroeg nog zo.