Ik lig al vroeg wakker en ben even door de Standaard-online aan het bladeren want ik heb al dagen de krant niet meer gevolgd. Altijd vroeg uit de veren en ’s avonds moe, maar dan moet ik ook nog de foto’s en de blog naar Magda doorsturen voor editing. Gisteren heb ik ook nog de blog geschreven en opgestuurd en dus heb ik eindelijk tijd voor de krant deze morgen.
Om zeven uur klept de klok van de Sint Andrékerk van Lucmau 7 keer en onmiddellijk daarna beginnen alle drie de klokken gedurende vijf minuten luid te klepperen. Daarom denk ik dat er een Heilige Mis is om 7u30. Wanneer ik om 8 uur ga ontbijten verontschuldigt de man van de gîte zich bij mij omdat de klokken zoveel lawaai hebben gemaakt.” Dat gebeurt anders nooit”, zegt hij, “waarschijnlijk is het mechanisme ontregeld. Straks bel ik naar de burgemeester en nog eens mijn excuses indien ze je hebben wakker gemaakt”, voegt hij er aan toe. Ik voel echter dat Rientje me in mijn oor fluistert dat de twee grote bewaarengelen, Wim en Bert, dat hebben gedaan als een mop voor de inwoners van het dorp. Zo erg is dat nu weer niet en ik bevestig dan maar dat er waarschijnlijk een mechanisch defect was.
Na een ontbijt met fruitsap, kaas en ham, confituur, home made yoghurt, brood en een croissant ben ik klaar voor nog een drukke dag fietsen door de Landes. Eerst gaat het naar Captieux door het typische min of meer vlakke landschap van pijnbossen, veel varens en af een toe een zaagfabriek. Soms ook wat maïsteelt. De naam van dit stadje, Captieux is afgeleid van de Latijnse benaming “Caput Silvarium” of “hoofd van de bossen” en verwijst naar zijn ligging ten opzichte van de pijnbossen van de Landes. Er zijn dus altijd veel pijnbossen in dat gebied geweest.
De Landes: de pijnbossen (l), een typisch huis (m)en de kerk van Captieux (r)
De kerk Saint Martin (1869) van Captieux vervangt de oorspronkelijke kerk die gedeeltelijk een versterkte kerk was. De huidige kerk is neogotisch van stijl en niet bijzonder interessant. Dus fiets ik verder door; Ik kom langs nog meer bossen met pijnbomen met hier en daar de ruïnes van een kerk of kapel of een oud hospitaal voor zieke pelgrims. Deze weg ligt dan ook pal op de pelgrimsroute.
Zo kom ik terug op de via Lemovicensis en bereik ik het kleine dorpje Bourriot-Bergonce met een prachtig kerkje in Landesstijl. Dit dorpje, dat vroeger uit twee afzonderlijke delen bestond, heeft ons twee mooie kerkjes te bieden: één in elk van de deelgemeentes. Ik beperk me tot de mooiste van de twee, de église Saint Martin die in het hart van het bosdorp Bourriot ligt. De kleine kerk is door de eeuwen heen heel fel verweerd. Ze heeft een gevel van stenen in typische ijzerhoudende grès zandsteen (garluches) met een klokketoren-muur (clocher-mur) die kenmerkend is voor kerken en kapellen in de Landes. Een “clocher-mur” is een muur met openingen waarin de klokken hangen ; soms hangen ze gewoon op de muur. Het kerkje is in de 13de eeuw gebouwd. Het werd zwaar beschadigd in 1569 tijdens de godsdienstoorlogen. Het gebouw onderging verschillende veranderingen door de jaren heen. Een romaans chrismon (monogram van de Griekse beginletters van Christus) boven de ingangsdeur is uit de 11de eeuw. Het is enerzijds gevormd met de Griekse letters Ι (iota) en Χ (khi) - de initialen van"Jezus Christus" en anderzijds met Χ (khi) en Ρ (rhô) - van Χριστός "Christus".
De kapel van Lugaut (l) met de mooie fresco's en de caquetier (r) voor de kerk van Bourriot (m)
Buiten, voor de kerk, is er een kleine overdekte open ruimte, een "caquetier" (babbelplaats), een ontmoetingsplaats, waar mensen na de mis graag bleven "babbelen" (caqueter). Soms is deze “caquetier” los van de kerk, soms ertegen gebouwd. Deze kerk is open en ik neem enkele foto’s.
Bij het verlaten van het kerkje zie ik een man water geven aan zijn groentetuin en ik vraag hem hoe ik aan de chapelle de Lugaut geraak, waar fantastische fresco’s te zien zijn. Hij tekent me op de grond hoe ik er kan geraken want het is niet zo makkelijk. Hij heet Thierry Coutin en doceerde Frans aan landbouwingenieurs aan één van de “grandes écoles”, het neusje van de zalm in het Franse hoger onderwijs. Hij heeft vervroegd pensioen genomen omdat hij er genoeg van had en hij kweekt nu vooral groenten. Hij luistert ook naar mijn verhaal en bevestigt dat dergelijke gebeurtenissen mensen volledig uit hun lood slaan. Hij sluit af met een mooie wijsheid: “Je kan de weg maar zoeken, als je weet dat je hem verloren hebt. Ik zoek hier nu mijn weg want ik weet dat ik hem verloren was”.
Dankzij Thierry bereik ik la Chapelle de Lugaut, een magische plek midden in de bossen van de Landes, over een oude spoorlijn die nu een wandelpad is. De kapel werd gebouwd in de 10de en 11de eeuw. Een enkelvoudige kapel met één schip en weer zo een muur-klokkentoren. Ze werd zwaar beschadigd tijdens de godsdienstoorlogen; alleen het koor en het gewelf met de prachtige fresco’s uit de 12e en 13e eeuw bleven gespaard. Ze werden overschilderd en vergeten. In 1962 werden ze door een onderwijzer herontdekt. Engelbewaarder Wim glundert en bevestigt dat onderwijzers altijd een sleutelrol hebben gespeeld. Rientje kijkt fier naar hem op en Bert bevestigt dat, door eraan toe te voegen dat onderzoek heeft bewezen dat de rol van de juf of meester cruciaal is voor de ontwikkeling van kinderen.
De fresco’s zijn bijzonder decoratief en hebben duidelijk een didactische functie. Het kerkje was niet open, spijtig genoeg, maar je kan op de volgende website gaan kijken hoe mooi ze wel zijn.
Door het bos fiets ik verder naar het dorpje Retjons dat pal op de weg naar Santiago ligt en van daar is het nog juist 1000 km stappen of fietsen naar het grote einddoel, naar Santiago de Compostela met de ware Sint Jakob. Een stenen stèle geeft dat aan. Het geeft me de moed om verder te fietsen. 1500 km gedaan en nog slechts 1000 km te fietsen en 200 te stappen. Maar binnen twee dagen wachten de Pyreneeën me op en dat wordt een hele klus met mijn zwaar beladen fiets. Het wordt ook warmer en warmer en ik zal waarschijnlijk alleen ‘s morgens fietsen; ongeveer 40 à 50 km per dag, schat ik.
De kerk van Roquefort-de-Marsan (l), Retjons: de mijlpaal nog1000 km (m) en het kerkje .van Retjons (r)
Roquefort-de-Marsan is mijn volgende halte. Vanaf de 12de eeuw beschermde de stad Roquefort zichzelf met muren en vormde een “castelnau” (nieuw kasteel) rond het oude kasteel. De Benedictijnen vestigen er rond die tijd een priorij en bouwden de Eglise Sainte Marie op de oude kasteelmuren. De oude brug over de Doulouze heeft een gotische spitsboog. In de 16de eeuw, tijdens de godsdienstoorlogen, werd de kerk omgevormd tot een versterkt fort en dat is nog duidelijk zichtbaar op de foto hierboven, onder andere aan het hoge koor en de klokkentoren. Naast de kerk is er de Sint Jozefkapel die dateert uit de eerste helft van de 16de eeuw. Er zijn ook veel mooie oude huizen; het is een gezellig stadje. dat uitnodigt tot een wandeling.
Ik fiets nog wat verder en dan bereik ik na 55 km mijn laatste dorp voor vandaag, het dorpje Bostens. De Eglise Sainte Marie van Bostens is uit de 11de en 12de eeuw. De klokkentoren werd in de 14de eeuw (begin 100_jarige oorlog) verhoogd tot een uitkijktoren van een versterkte kerk. In de kerk zijn mooie gebeeldhouwde kapitelen. De romaanse binnenstructuur verrast met een doorkijkwand midden in het kleine kerkje. Het werd zwaar beschadigd in 1569, tijdens de godsdienstoorlogen. Het gebouw onderging verschillende veranderingen door de jaren heen.
Kerk van Bostens met de refugio voor pelgrims en toilettes publiques (l); de sfeervolle doorkijkwand in de kerk Sainte Marie of
Notre dame (m) en mijn sober maar super lekker avondmaal (r)
Mijn B&B Pigerot (naam van de eigenaars) in het kleine dorpje Lucbardez-et-Bargues is gelegen op een verharde landweg weg van de grote baan. Als ik aan het hekken bij mijn B&B aanbel, is de verantwoordelijke verbaasd dat ik voor zijn hekken sta. Hij verwachtte geen klant vandaag. Al gauw ziet hij op zijn computer dat er een probleem was bij Booking.com. Binnen de 15 minuten is alles geregeld met zijn verontschuldigen. Het is zondag en er is geen winkel in de buurt. Er is wel melk, suiker koffie en zelfs zelfgemaakte confituur in het keukentje en ik heb nog wat brood. Later brengt hij me nog een potje zelfgemaakte paté en zelfs een fles wijn, alles gratis, om zich te verontschuldigen voor het probleem met de boeking. Ik heb een zalig avondmaal dankzij een super gastvrije gastheer. De Gîte is een verbouwd deel van een schuur en het is er heel gezellig midden in een ruime tuin.
De gastheer komt me later een fijne avond wensen en verwittigt mij dat hij vroeg gaat werken. Gewoon de sleutel in de brievenbus smijten is de afspraak. Hij wenst me een veilige reis en ik bedank hem voor zijn 5-sterren gastvrijheid.
Comments