Dag 20, 18/04/2025: van ALCARAJEROS naar CASTUERA

We zijn reeds voor acht uur klaar en zoeken een ander café in het stadje vlakbij omdat onze Stefani maar om 9 uur haar café brasserie opendoet.  We vinden gemakkelijk een ander cafeetje, vlakbij onze hostal rural. Sommige familieleden van de uitbaatster, Carmen, werken nog in België en wonen ook in Vilvoorde. Het was in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw vaak de gewoonte dat verschillende mensen samen vertrokken uit eenzelfde dorp om hun geluk te beproeven. Ze woonden in elkaars buurt, vierden samen hun traditionele feesten enz.

Op weg naar Castuera

Na een lekker chocoladebroodje van wel 20 cm lang, haar specialiteit, want ze bakt ook, vertrekken we vol goede moed over de Camino Mozarabe, genoemd naar de christenen die gedurende 700 jaar onder de heerschappij van de Moren  of Arabieren leefden. Dit heeft tot interessante vormen van mengkunst, de Mozarabische kunst,  geleid die  je geregeld tegenkomt. De Arabieren die onder christelijke heerschappij leefden  na de reconquista brachten de Mudejar kunst voort die je vaak terugvindt in de mooie houten plafonds bewerkt met abstracte figuren.

Onderweg komen we voorbije het mooie stadje Hinojosa dat bekend is om zijn mooie kerk die men de kathedraal de la siërra noemt; Ze doet heel sterk denken aan andere kerken zoals in het Noorden van Portugal of in het noorden van Spanje in Galicië. Er wordt veel zware steen, meestal graniet, gebruikt en op de muren bovenaan staan mooie gebeitelde bloemversieringen ofwel ranken..

Hinojosa metde kerk buiten en binnen en het begin van de boeteprocessie

We hebben geluk want daar begint juist een grote boeteprocessie voor goede vrijdag zoals er bijna in elke Spaanse stad te zien zijn. We zien hoe de praalwagens uit de kerken worden gedragen vanuit elk van de parochies  met manskracht of vrouwkracht en hoe die zware beelden dan gebracht worden naar de kathedraal van de Sierra. Voor sommige van die beeldengroepen, die meestal iets met het lijden van Jezus Christus hebben te maken of met zijn Moeder Maria zijn 30 en soms meer dan 40  mannen of vrouwen nodig om ze te dragen. De boetelingen zijn onherkenbaar en doen dat soms blootsvoets (tot bloedens toe!). Geheel het stadje is op de been en iedereen is mooi opgekleed ook de kinderen. Eenmaal de kruisdood herdacht wordt in de namiddag gefeest want de verrijzenis komt eraan. Na een volle week boete hebben mensen blijkbaar plezier nodig.

Na deze unieke ervaring rijden wee rijden de Pedroches streek die spijtig genoeg zeer berucht is  omdat hier tijdens de Spaanse burgeroorlog van 1935 tot 1959 zware loopgravengevechten hebben plaats gevonden. De Republikeinen die werden gevangen genomen door de winnende soldaten van Franco de dictator werden opgesloten in een concentratiekamp . Duizenden stierven hier van de harde arbeid, van de ellende of werden gewoon doodgeschoten.

Even uitrusten, de pata negra varkens en onze rijstschotel

Een lange laatste inspanning brengt ons door een landschap met veel zwarte varkens de gekende pata negra die de lekkerste ham van Spanje voortbrengen. We hebben die al vaak bij onze boterham gegeten en die smaakt inderdaad super lekker.

Normaal gezien moeten we in Castuera in de albergue voor pelgrims slapen maar er zijn ons verschillende wielertoeristen voor geweest en de 8 bedden zijn al bezet. De lokale politie brengt raad en hulp en zo komen we terecht in een hotel langs de grote baan: Las Naranjas,  waar ze nog één dubbel bed over hebben. Bruno slaapt graag in afzonderlijke bedden maar nood breekt wet en het is een ruim dubbel bed. We kunnen er ook eten ter plaatse. We nemen  een grote rijstschotel voor twee, waarmee we onze krachten kunnen vernieuwen voor morgen. Het is goede vrijdagavond maar er wordt ongelooflijk gefeest wat nogal wat lawaai meebrengt, maar we vallen toch in slaap na de vele kilometers.

Bruno checkt zijn fiets