Dag 6, 23-08-2025: Een zware dag

We werden vandaag wat vermoeid en grieperig wakker. Vooral Floris voelde zich misselijk en leek last te hebben van een zonneslag. Gelukkig ging het na een pilletje al snel beter met hem. Er stond vandaag 24 kilometer op de planning: van Sarria tot Portomarin. Uiteindelijk vertrokken we pas rond 10u30. We gingen meteen op zoek naar een bakker en een supermarkt voor ons ontbijt, geen moeilijke opgave, want Sarria is een vrij grote en levendige stad.

We kwamen al snel een prachtig bakkertje tegen waar we zowel ontbijt als lunch kochten: Gevulde croissants, pizzabroodjes, koffiekoeken en een koffie voor Floris. Niet veel verder vonden we een supermarkt waar we nog twee appels, drankjes en wat repen voor onderweg kochten.

Sarria: kerk van Santa Marina en Magdalenaklooster

Eenmaal terug op de Camino (we volgden opnieuw de pijltjes), besloten we op een bankje te ontbijten. Daarna vertrokken we echt. Het wandelen was meteen zwaar. Mijn voeten waren nog steeds erg moe en hadden onvoldoende tijd gehad om te herstellen. Floris voelde zich nog altijd wat misselijk en had pijn aan zijn nek en schouders. De zon voelde stekend aan.

Volgens Google Maps stond er 5 uur en 10 minuten wandelen op de planning, maar de Camino maakt altijd een omweg, dus hadden we weinig tijd voor pauzes, zeker omdat we pas zo laat uit de veren waren.

Na een uurtje kwamen we een café tegen waar we toch even stopten. Floris dronk een koffie; ik had geen dorst en bestelde niets.

Terug op pad, het kerkje van Santa María de Ferreiros, kracht putten uit een kop koffie

We gingen weer op pad en zetten op een gegeven moment wat muziek op, dat hielp echt. Af en toe hielden we een korte pauze langs de weg als het niet meer ging, maar we wandelden grotendeels goed door.

Drie uur na onze eerste stop hielden we weer een langere pauze aan een ander café. We aten ons pizzabroodje op, ik nam een groene thee en Floris een iced coffee. Ze serveren die hier trouwens als een gewone kop koffie met een glas ijs ernaast waardoor ze eigenlijk altijd lauw zijn. Jammer.

We wandelden verder, passeerden enkele souvenirwinkels maar vonden niets moois. Het was nog 10 km tot onze slaapplek in Portomarín. Over 2 km zouden we op exact 100 km van Santiago de Compostela zijn. We hielden even halt bij de wegwijzer met "100 km" voor een foto, en liepen dan weer door.

Tussen de koetjes, de wegwijzer van 100 km tot Santiago de Compostela

De laatste 8 kilometer verliepen verrassend goed voor mij. Ik wist dat we op 92 km van Santiago zouden aankomen vandaag, en bij elke wegwijzer dichter werd het mentaal iets lichter, dat gaf moed.

Op 2 km van onze bestemming kwamen we een heel schattig café tegen waar ze matcha serveerden. Daar had ik enorm veel zin in. We bestelden een iced matcha latte voor mij en een iced latte voor Floris. De vrouw die ons bediende stelde enkele vragen en snel raakten we spontaan aan de praat.

Ze kwam uit Uruguay maar woonde nu in Amsterdam. Ze studeert nog steeds online in Uruguay, maar was deze zomer in Spanje om haar moeder, de uitbaatster van het café, te helpen. Ze heette Emma. Haar grootmoeder, die in Engeland woont, had die naam ooit voorgesteld omdat het een Engelse naam is.Ze vertelde dat mensen in Zweden haar naam Zweeds vonden, in Duitsland Duits, en nu in Nederland Nederlands. Floris en ik verzekerden haar dat ze ook in België ook niet de enige zal zijn met die naam. Ze was echt een ontzettend lieve vrouw.

Een herdenkingssteen voor overledenen of zieken, nog een iced coffee

We zetten een stempel in ons pelgrimspaspoort en wandelden verder voor de laatste twee kilometer. Het ging nog even stevig omhoog en omlaag, en we staken een lange brug over het water over.

En toen waren we er, eindelijk.

We kwamen aan bij een soort albergue met een hostel eraan verbonden (als we het goed begrepen). We kregen er een prachtige, grote kamer met een grote tv, een perfecte douche, en allerlei restaurantjes in de buurt.

Portomarin; De Neves kapel op een van de bogen van de brug over de Minea (rivier en stuwmeer), ons avondmaal

We fristen ons op. Floris monteerde het dagfilmpje, voor o.a. Instagram. Ik begon aan deze blogpost. Iets voor 21u gingen we eten in het restaurantje van de albergue. Ik nam frietjes met een salade, Floris koos voor frietjes met beef. Terug op de kamer gingen we snel slapen, we waren allebei écht uitgeput.

Dit was met voorsprong de zwaarste dag.

Morgen hoeven we maar 12 kilometer te wandelen. Daarna nog één dag van 20 kilometer, en vervolgens blijft het juist onder de 20. Dat heeft omi Magda heel goed voor ons geregeld. Er is niets waar ze niet aan denkt.

Tot morgen!

Mona bij de mijlpaal van 100 km.