Dag 5: 22-08-2025. Een ontroerende ervaring

Magda Kirsch
2 dagen geleden
3 minuten om te lezen

We werden wakker in Triacastela. Het was 8u30 en opstaan ging vlot. We ontbeten op onze kamer met wat we gisteren in de supermarkt hadden gehaald: koekjes, kleine stokbroodjes met kaas en fruitsap. Rond 9u30 vertrokken we, al voelden we meteen meer last dan gisteren.

De Camino-pijltjes wezen in twee richtingen, en we kozen vrij willekeurig één pad. Het bleek de langere route te zijn, met nauwelijks dorpjes onderweg. Toch genoten we erg van het boslandschap, ondanks de vermoeidheid. Na een stevige klim pauzeerden we op bankjes bij een grote stenen Sint-Jacobsschelp aan een muur. We waren toen ongeveer een uurtje onderweg. We aten een appel, dronken wat water en trokken weer verder.

Onderweg kwamen we een bijzonder, verlaten kerkje tegen. Achter tralies konden we perfect naar binnen kijken. Op de stoffige vloer lagen kaarsen en andere spullen, het was een super filmisch beeld.

*Het verlaten kerkje van San Antonio A Balsa*

We stapten flink door en bereikten een klein dorpje dat zelfs niet op Google Maps stond aangeduid. We hoopten op een cafeetje voor een pauze, maar vonden alleen automaten en take-awayplekken. We liepen dus verder.

Plots zag ik kleurrijk geschilderde plakkaten en een welkomstbord. Het trok meteen mijn aandacht, dus besloten we een kijkje te nemen. Er stonden zeteltjes en tafeltjes, er waren slaapzalen, en op een tafel lagen theezakjes, een thermos, yoghurt, granola, koekjes en meer. Een jonge vrouw passeerde, en ik vroeg of we hier iets konden drinken. Ze vond dat heel normaal. Ze zette spontaan een koffie voor Floris, en ik mocht zelf thee maken.

Toen ik vroeg wat dit precies was, antwoordde ze wat aarzelend: "Een soort eco-gemeenschap." Ze was Amerikaans en nog maar twee dagen in Spanje.

Een koekje eten voor energie, verder stappen en de oude kapel van de eco-gemeenschap

Op tafel lag een boek waarin bezoekers werden uitgenodigd hun reflecties, gedachten, ervaringen of Camino-verhalen neer te schrijven. Ik schreef over onze tocht en het fonds. Intussen kwamen er andere mensen bij zitten. Iedereen voerde zijn eigen gesprek, niemand vroeg wie wij waren.

We kregen een stukje wortel-brownie en "bica", een lokale specialiteit. Een soort cake op basis van maïs, heel lekker. We lieten wat muntjes achter in de pot voor vrije bijdragen en ontdekten in hun tuin nog een prachtig labyrint van stenen. Het was tien jaar geleden gemaakt door een familie die daar op bezoek was.

De eco-gemeenschap en het bezoekersboek

Na wat ronddwalen vertrokken we weer. We hadden nog zo’n 2,5 uur wandelen te gaan en het begon echt zwaar te worden.

Onderweg zagen we een klein vogeltje. Het leek op een roodborstje, maar in plaats van een rode borst leek het een vlekkenpatroon te hebben, bijna als een cheetaprint. Misschien heb ik het niet goed gezien, ik bedacht even dat het een soort boodschapper van Rinus zou kunnen zijn. Of iets dat hem op de hoogte houdt van hoe onze wandeling verloopt.

We stapten verder, uitgeput. Onderweg aten we onze broodjes met kaas. Toen we nog ongeveer veertig minuten te gaan hadden, pauzeerden we gewoon langs de kant van de weg, we hadden het echt nodig.

Ik schrijf iets in het gastenboek, wandel even in het labyrint en terug op stap

Met pijnlijke voeten en zware rugzakken liepen we weer verder. Op een kilometer van onze slaapplek stopten we nog snel aan een cafeetje. Ik nam een iced tea, Floris een iced coffee. Daarna wandelden we de laatste tien minuten.

Toen we bij de slaapplek aankwamen, deed niemand open. Er hing een briefje met een telefoonnummer. We belden, en een vrouw nam op. Ze zei redelijk kort dat ze er binnen een minuutje zou zijn. Twintig minuten later kwam ze aan en liet ons binnen in een aangename hostel.

Er waren geen handdoeken. Toen we naar beneden gingen om die alsnog te vragen, was ze alweer weg. Even later kwam ze met de auto terug om ze alsnog te brengen.

We fristen ons op, Floris monteerde het dagfilmpje, en daarna gingen we iets zoeken om te eten. We vonden een gezellig restaurantje met een balkonnetje dat uitzicht had op een rivier. Het eten was heerlijk. Floris nam garnalen en varkensvlees met champignonroomsaus, ik koos voor cannelloni en gnocchi met pesto.