Met alle acht samen zijn we deze morgen vroeg om 7 uur nog eens terug gegaan naar de kathedraal van Santiago de Compostela. Heel speciaal om even een kort gebed te zeggen (voor de gelovigen) of om nog even heel speciaal aan Rientje te denken (voor de niet gelovigen onder ons). Het is een rustig en rustgevend moment zo vroeg door de stad te stappen. De torens van de kathedraal waren nog omgeven door mist. We zijn alleen op het 0bradoiro plein en in de meeste straten. Er is ook bijna geen volk in de kathedraal op dat vroege uur. We hebben kaarsjes aangestoken voor Rientje, Wim en Bert en hen speciaal bedankt voor hun goede zorgen de voorbije 70 dagen voor mij, opi, en de laatste 14 dagen voor de anderen. We groeten ook nog eens Sint Jakob. Als we naar huis stappen kijken we nog even naar de torens van de kathedraal, maar daar schijnt geen beweging te zijn. Onze engelbewaarders zijn al onderweg naar hun hemels huis. We wensen hen ook een behouden thuiskomst.
Een laatste bezoek aan de kathedraal en aan Sint Jacob (l) . Moses steekt kaarsjes aan voor Rientje, Bert en Wim onze fantastische engelbewaarders (m) ; Sint Jacob in zijn zilveren huis wenst ons een veilige reis naar huis (r).
Na ons bezinningsmoment stappen we samen naar ons appartementje. Een laatste ontbijt samen om de restjes op te eten. Daarna de valiezen klaarmaken en opruimen. Rond 9.30 u. staat iedereen klaar en praten we nog wat na. Om 10 uur wordt de huurauto gevuld met de bagage van allemaal, behalve met die van Sole en Leo. Zij gaan rond 16 uur met de trein naar Madrid waar Sole een appartement heeft waar haar ouders vroeger woonden. We nemen met spijt in het hart al afscheid van Sole en Leo. We danken haar voor het boeken van de hostals of appartementjes die zij de laatste 14 dagen voor onze tocht had geboekt en voor de linguïstische ondersteuning die ze ook geregeld gaf.
Ik ga met Bruno en Ann rond 10 uur naar de luchthaven met alle andere valiezen. De huurauto moet voor 12 uur teruggebracht worden en Bruno is de eerste om een vliegtuig naar Oxford te nemen met een tussenstop in Madrid. We moeten ook onderweg naar de luchthaven de huurauto voltanken. Om 10.30 u. zijn we veilig op de luchthaven en is de wagen afgeleverd. We nemen ook met pijn en spijt afscheid van Bruno die onmiddellijk moest inchecken. Het was fijn dat hij als grootste neef tijd heeft gemaakt voor zijn drie jongere neven om al die dagen met hen op stap te gaan en er echt mee bezig te zijn. Maandag moet hij verder werken aan zijn PhD-onderzoek rond kanker. We wensen hem het allerbeste en hij doet het ook zeer goed. We zijn allen super fier op hem.
Anneke en ik gaan in de wachtzaal zitten wachten. Magda, Floky en Motje nemen om 11.45 u. een taxi naar de luchthaven, want ze konden er niet bij in de wagen met al die bagage. Om 12.45 u. zijn ze bij ons. Nu moeten we veel geduld hebben, want ons vliegtuig van Ryanair stijgt pas op om 17.20 u.
Ik wil hier ook oma Magda nog eens bedanken voor al de steun die ze mij gaf tijdens de voorbereiding en de uitvoering van mijn 70 dagen durende tocht door België, Frankrijk en Spanje. Zij boekte 58 hostals, albergues of iets dergelijks voor mij en alles verliep prima. Ze heeft me tientallen keren, dankzij de app “Find my kid”, laten weten dat ik de verkeerde richting uitreed. Enkele keren wou ik stiekem nog iets extra bezoeken…. Sommige dagen was ik wel erg moe en dan stak ze me een hart onder de riem of een riem onder het hart.
Ook dank aan ons Anneke die onze chauffeur was en iedere dag alle bagage meenam naar de nieuwe bestemming en samen met oma ook boodschappen enz. deed. Ze verwende ook de neven wat die zeer apprecieerden. Ze haalde ook Sole, Bruno en Leo op aan het station van Sarria niettegenstaande het feit dat ze juist haar voet had verstuikt door van de trap te vallen en reed ook moedig verder na haar coronabesmetting. Ze heeft heel veel sla gegeten en geen koolhydraten….haha!
Dank ook aan de drie andere jongens, Leo, Floris en Motje die altijd zonder te klagen hebben verder gestapt. Niet één keer hebben ze gezegd dat ze er genoeg van hadden. Integendeel ze wilden meestal meer en nog vroeger opstaan. Ze hielpen ook bij het laden van de auto en in de kleine familiale taken. Ze mogen nog eens op stap gaan met mij…ik weet niet of ik hun tempo zal kunnen blijven bijhouden, maar ik kan proberen. Ik wens vooral het beste aan Leo die in september aan het hoger onderwijs begint en aan Motje die aan het secundair begint. Aan Floky veel succes in zijn laatste twee jaar kunst secundair onderwijs. En nog eens veel geluk aan Bruno : dat zijn onderzoek kan bijdragen tot een beter leven voor veel mensen... Hij zal daar zeker toe bijdragen.
Onze flinke stappers (m), de diploma’s van Moses (l) en in de vroege morgen samen in de mist voor de kathedraal (r)
Magda en ik zijn super fier op de vier kleinkinderen die mee stapten en op Rientje die meevloog en zelfs voor ons gezorgd heeft als een engelbewaarder. Vorig jaar had hij een cursus engelbewaarder gekregen in de hemel in juli en augustus 2021 en al die kennis heeft hij nu kunnen gebruiken om voor ons te zorgen. We rekenen op hem tijdens de volgende tocht. Ook een speciale dank aan Bert en Wim, onze twee oudere engelbewaarders, die enerzijds op ons hebben gepast maar die ook op hun kleine mede-engeltje, Rientje, hebben gepast die het soms moeilijk had met zijn kleine vleugeltjes om iedereen bij te houden.
Het is een unieke tocht geworden met duizenden herinneringen en schitterende momenten vooral samen met de kleinkinderen, de rest van de familie en de engelbewaarders. Er waren ook mindere momenten zoals de huurauto die er niet was, de covid 19 waaronder oma en Ann te lijden hadden en de handtas die gestolen werd. Maar al het positieve weegt gelukkig veel zwaarder door.
Ook een speciale dank aan alle sponsors die geld hebben gestort voor het Rinus-Pinifonds op de rekening van de Koning Boudewijnstichting. We houden hen op de hoogte van de activiteiten van het Rinus-Pinifonds en de projecten die we steunen. Dank aan al diegenen die de blog, Instagram en/of Facebook hebben gelezen en er soms op reageerden. Dank aan Magda, Ann, Peter en Floky die ervoor zorgden dat al die sociale media dagelijks met materiaal en foto’s werden aangevuld.
De bedoeling van deze tocht was, na al het negatieve, al het verdriet en al de pijn die we het voorbije jaar hadden meegemaakt, een teken van hoop en solidariteit te kunnen geven aan anderen die spijtig genoeg ook meemaken wat wij hebben doorstaan. Ik blijf erin geloven dat de beste remedie tegen verlies en verdriet het zich inzetten is voor anderen. Door iets te doen voor anderen samen met anderen, geef je zin aan je verdriet en aan je pijn. Het neemt het verdriet en de pijn niet weg, maar je voelt je minder alleen.
Ons Rientje, ons (b)engeltje, met wie en voor wie we deze tocht hebben ondernomen