Vroeg opgestaan om mijn blog van de vorige dag te schrijven. Om 7.30 u. neem ik ontbijt met het gastpaar en Jos de Nederlander uit Roermond die vanaf hier zijn camino verder zet, te voet, met een aardig zware rugzak. Vandaag herbegint hij aan zijn tocht en hoopt binnen drie maanden in Santiago te zijn. Soms logeert hij in openbare slaapplaatsen of bij particulieren; soms slaapt hij in het wild in een klein tentje.
Vanuit Lavau fiets ik naar het vlakbije Pont Sainte Marie (aan de Seine) met zijn unieke ND de l’Assomption kerk, of de kerk van de Tenhemelopneming van Maria. Bij Jezus spreekt men van zijn Hemelvaart maar Maria wordt ten hemel opgenomen door haar zoon. De Fransen noemen dat la Dormition de la vierge Marie. Vaak zie je de Hemelvaart helemaal afgebeeld en soms alleen de voeten van Jezus die bijna in de wolken verdwijnen. Een interessant kerkje omdat het in de 16de eeuw gebouwd werd in flamboyante en renaissance stijl zowel binnen als buiten. Het is ook de tijd van de strijd tussen de katholieken en de protestanten en dat zie je in een paneel met de strijd tussen de deugden (de katholieken) en de ondeugden (de protestanten). Een goed voorbeeld van (katholieke en subjectieve) iconologie zou Prof. B. Baert (KULeuven) zeggen, denk ik.
Maria Tenhemelopneming kerk in Pont Sainte Marie (l), St Jean Baptiste kerk in het stadje Chaource (m), Huizen in vakwerkstijl in Troyes (r)
Ik fiets nog eens door Troyes ( ook op de Seine gelegen ) en neem de D944 richting Tonnerre. Na een tiental kilometers op en af door de heuvels kom ik in een groot bos, la forêt de Tonnerre, terecht. Zalig om te fietsen, ook al moet je hard trappen. Rustig en verfrissend onder de bomen fietsen, ook al is het warm. Het is duidelijk een streek van boswinning maar ook van landbouw met veel veeteelt. Aan de andere kant van het bos bereik je het Stadje Chaource met een goede 1000 inwoners. De gotische Saint Jean Baptiste (Johannes de doper) kerk is een echt juweeltje op het vlak van gotische en renaissance sculptuur met een 60 tal beelden. Vooral de beeldengroep de graflegging van jezus in de crypte van de hand van de Meester van Chaource valt op. Je vindt er ook prachtige glasramen en muurschilderijen.
Bij de lokale traiteur koop ik opnieuw een Chaource witschimmelkaas en ook een stukje pâté maison. Er is nog een bakker en ik koop er ‘une baguette céréale’: een lekkere lunch is gegarandeerd. een pintje heb ik natuurlijk ook bij.
De lunch nuttig ik op een verlaten houten banktafel die ik eerst wat verplaats naast een boom om gezellig in de schaduw te eten. Het is 13 u en het dorpje waar ik ben gestopt lijkt in slaap. Geen kat, laat staan een mens op straat.
St. Jean Baptiste kerk van Chaource: Portaal; (l) ; 16de-eeuwse prachtige graflegging (m) en één van de talrijke 16de-eeuwse unieke glasramen (r)
Geleidelijk aan worden de hellingen hoger en de dalen dieper en moet ik toch wel hard trappen ook al heb ik een elektrische hulpmotor. Mensen denken dat de hulpmotor alles doet: NEEN als je niet hard trapt kom je de heuvels niet op. De batterij vult ook niet bij in de afdalingen. Traag omhoog in de kleinste versnelling is de beste manier om genoeg batterij te hebben. Voorzichtig naar beneden is ook een wijze raad als je zwaar geladen bent zelfs met schijfremmen. Het werd al bij al toch een pittige rit van een goede 70 km.
De meeste mensen (als er zijn!) onderweg zijn gezellig en groeten een eenzame fietser. Een paar hebben al “allez poupou” geroepen, verwijzend naar de oude Franse renner Poulidor (nu overleden), met een bekende Nederlandse kleinzoon die ook renner is (Matthieu Vanderpoel). Soms rijden automobilisten je bijna van de weg luid toeterend omdat ze door de eenzame fietser moeten afremmen. Een groepje veteranen wielertoeristen zoeft langs en stopt wat verder om te vragen waar ik zo alleen naartoe rijd en wat dat bordje op mijn tas met Rinus-Pinifonds betekent. Ze wensen me het beste en ik hen hetzelfde.
Rond 16 u ben ik in Tonnerre in de Yonne. Eerst en vooral probeer ik naar mijn logies te gaan. Dankzij de pastoor kan ik een refugio voor één nacht gratis gebruiken. Een refugio is een plaats speciaal voor pelgrims met een minimum aan service. In dit geval geen enkele maaltijd, geen lakens of handdoeken maar wel douche en warm water. Hier was de refugio nog niet geopend sedert de covid crisis. Het is een klein gebouwtje in een grote tuin van de parochie waar een viertal pelgrims kunnen slapen. Een dame brengt me de sleutel en ik trek mijn plan wel verder. Ik ben er alleen . Na een beetje opruimen: spinnenwebben opkuisen lavabo schrobben enz... is het huisje weer leefbaar. Ik leg een matras voor het raam op de grond, mijn slaapzak erop en ik heb een schitterend zicht op de basilique St Pierre kerk boven op de heuvel. Even rusten en dan terug op stap om Tonnerre te bezoeken.
Tonnerre: mijn refugio voor één nacht(l) , de huizen langs de rivier de Armençon (m) en de basiliek St Pierre boven op de heuvel (r)
Eerst ga ik naar boven op de heuvel naar de Basilique Saint Pierre waar je een schitterend zicht hebt op het stadje. Het is een kerk met een mengeling aan stijlen en een barokke façade. Er is een mooi geheel aan 16de-eeuwse glasramen: veelkleurige en grisaille glasramen. Bert, Rinus en Wim slapen boven op de St Pierre kerk zoals het hoort volgens aartsengel Gabriël; hoog en droog. Als je van de office du Tourisme naar boven stapt, een steile klim, kom je langs de wasplaats of lavoir, in dit geval een grote cirkelvormige wasplaats die gevoed wordt door een ondergrondse bron, de Fosse de Dionne (Fons Divina) met turquoiseblauw water.
Tonnerre: Notre Dame kerk (l) en Fosse de Dionne, een oude lavoir (wasplaats) en bron (r)
Vlakbij deze lavoir (wasplaats) hangt een wegwijzer voor de weg naar Santiago: van hier nog 2059 km; ik ben er dus nog helemaal niet…
Verder heb je in Tonnerre nog de gotische Notre Dame kerk en het oude hospitaal (Hôtel Dieu) dat in de Middeleeuwen werd opgericht en nu in gewijzigde vorm nog bestaat en toch best indrukwekkend is. Een stadje met een groot potentieel gelegen op de Armençon rivier met kleine kanaaltjes door de stad maar die ook wat verloederd is. Het wordt weer eens een lokale kaas, pâté en broodavond maar ik hou van beiden en dat vind ik dus helemaal niet erg. Ik slaap met het raam open, want het was een zeer warme dag. Later word ik wakker met een volle maan die midden voor ijn raam staat te schijnen bovenop de Basilique saint Pierre op de heuvel. Super romantisch maar ik ben toch maar alleen... mijn geregelde telefoontjes met Magda maken alles goed. Bijna dagelijks houd ze mij op het juiste of rechte (fiets)pad dankzij de Findmykid App.
Comments