Dag 13, 30-08-2025: museumbezoek in Santiago

We sliepen zaterdag uit tot na 10 uur. Het deed ons allebei goed om eens goed te kunnen uitslapen na onze wandeldagen. We hadden de dag ervoor al ontbijt en lunch gekocht in de supermarkt, en dat aten we gezellig op in bed: yoghurt, koffiekoeken, fruitsap, en brood met beleg. Een heerlijk uitgebreid ontbijt, met het comfort van onze kamer en alle tijd die we wilden nemen, echt genieten op ons eigen tempo.
Tijdens het eten zochten we op welke musea we die dag konden bezoeken. We wilden zaterdag zoveel mogelijk zien, omdat er op zondag waarschijnlijk niet veel open zou zijn. We kwamen uit bij het kathedraalmuseum, waarvan we de ingang al gespot hadden en een kunstcentrum op amper een halve kilometer wandelen.

We gingen eerst naar het kunstcentrum. Voordat we naar binnen gingen, aten we buiten nog snel de boterhammen die we 's ochtends hadden gesmeerd, en daarna stapten we naar binnen.
Het gebouw was gigantisch en op zichzelf al indrukwekkend. Er waren vijf tentoonstellingen te zien. De eerste zaal waarin we binnenkwamen, was eerlijk gezegd wat teleurstellend. Er hingen tekeningen en foto’s die we niet zo mooi of interessant vonden.

Er hing ook een groot werk van gekleurde vrouwenslipjes, dat op een soort mandala (een cirkelvormig of geometrisch patroon voor meditatie) leek. Het was gemaakt door Pilar Albarracín en dat werk boeide me dan nog het meest van die ruimte. Het was deel van een reeks van vijf werken waarvan de rest momenteel in Sevilla hangt.
Albarracín geeft gebruikte vrouwenonderbroeken een nieuwe symbolische betekenis door ze in concentrische cirkels te rangschikken, als een mandala die zowel het individuele als het collectieve lichaam vertegenwoordigt. Het werk nodigt uit tot reflectie over vrouw-zijn, het heilige en het profane.

Kunstcentrum

In een andere ruimte stond een sculptuur die me erg boeide. Het bestond uit drie delen: Links hing een soort slinger met linten eraan. In het midden stonden vijf schappen met beelden en objecten, waarvan op één schap kleiwerkjes lagen van lichamen die tussen het abstracte en figuratieve zweven, die spraken me enorm aan. Rechts stond een soort wand met beweegbare staven of pinnen die je kon induwen zodat het de vorm aanneemt van wat je er tegen aanduwt. Geen idee hoe je dit noemt.

We liepen verder en kwamen nog veel interessants tegen. Zo was er een video-installatie over het verlies van privacy in openbare ruimtes door bewakingscamera’s en webcams. Die stelde vragen over toezicht, voyeurisme en wie de macht heeft over onze realiteitsbeleving. Het werk riep ook discussie op over de legitimiteit van controle en de rol van interactiviteit in onze tijd.
 Ik was vooral nieuwsgierig door de zin “Who watches over the watchman?”, die in de beschrijving stond.

Kunstencentrum

Floris ging niet helemaal akkoord met de boodschap van de kunstenaar. We spraken er even over en kwamen tot de conclusie dat het installeren van onnodige camera’s als ‘businessmodel’ problematisch is, zeker als men inspeelt op een vals gevoel van onveiligheid om meer te verkopen. Maar beveiligingscamera’s op zich doen vaak ook veel goeds.

We gingen verder en kwamen nog mooie gedichten, fotoreeksen, videoprojecties en speciale ruimtes tegen. Niet alles sprak ons aan, maar de presentatie was altijd wel indrukwekkend, mede door het prachtige gebouw.

Kunstencentrum

Na dit kunstcentrum gingen we naar het museum aan de kathedraal. Hier betaalden we elk 7 euro toegang, terwijl het vorige gratis was. We konden eerst binnen in een kleiner gebouw links van de kathedraal. Daar zagen we prachtige juwelen, versieringen en beelden, maar jammer genoeg was er nauwelijks uitleg, met een datum erbij mochten we al blij zijn.

Er stonden ook mooie bankjes, van waaruit je via een raam op het plein voor de kathedraal kon uitkijken. We begonnen ons allebei wat benauwd en misselijk te voelen, zonder te weten waarom, dus we gingen al snel verder naar het grotere gebouw met de permanente collectie.

Museum van de kathedraal:

een prachtige monstrans (l), beelden van profeten (m), een barokke engel met bazuin (r)

Daar zagen we veel schilderijen an wandtapijten, prachtig, maar opnieuw zonder uitleg. Alles was indrukwekkend, maar we waren ook al wat verzadigd van het vorige museum, waardoor we er niet meer echt in op konden gaan.

Museum van de kathedraal: wandtapijten

Omdat we ons wat slapjes voelden, gingen we naar de supermarkt en kochten wat brood en ontbijt voor de volgende dag. We rustten in onze kamer en keken iets op Netflix.

’s Avonds gingen we de stad weer in om iets te eten. Veel restaurants waren volzet of hadden geen vegetarische opties, maar plots kwamen we bij een gezellig en betaalbaar Italiaans restaurantje. Ik nam spaghetti met groenten, Floris nam pasta met zalm en zeevruchten. De ober sprak goed Engels en was ontzettend vriendelijk. Ze gaf ons complimenten en vertelde enkele leuke anekdotes, het was daar echt aangenaam.

Na het eten keerden we terug naar onze kamer, bekeken onze serie verder en vielen daarna in slaap.

Uitzicht vanuit het museum van de kathedraal: aankomende pelgrims...