Vanuit Arzua vertrekken we naar O Pedrouzo. Onze voorlaatste stapdag met ongeveer 25 km stappen. Iedereen was het eens dat we best vroeg vertrokken, want het wordt elke dag een paar graden warmer. Om 6 uur zitten we aan het ontbijt in een klein cafeetje in het centrum van Arzua. Magda en ann blijven nog wat rusten in bed en vetrekken pas enkele uren later met de wagen. Sole probeert terug een stuk mee te stappen: goed zo. De fiets is al in Santiago en dus kunnen we allemaal samen op stap. Het is een zalige morgen en we zijn zeker niet alleen. De voorbije dagen werd het drukker en drukker. met meer en meer pelgrims. Zoals verwacht zijn er veel Spaanse groepen jongeren onderweg. Soms zingen die samen of soms bidden die samen de rozenkrans, iets wat in Vlaanderen volledig uit de mode is zelfs met de groepen jongeren die in de maand mei op bedevaart naar Scherpenheuvel gaan. Samen vieren die Spaanse jongeren ook de eucharistie samen.
De tocht gaat over een mooi heuvelachtig landschap met veel weiden , graangewassen en koeien. Arzua is dan ook bekend voor zijn kazen die bijzonder lekker zijn. Ik heb de indruk dat elke pelgrim of stapper op dit ogenblik van de tocht meer aandacht heeft voor zijn voeten dan voor de anderen. De lange tocht begint bij vele stappers zijn tol te eisen. Er zijn veel pelgrims die veel meer haltes houden dan normaal om hun voeten te verzorgen. Het is ook zeer vroeg al erg warm en dus wordt er meer gestopt om te drinken onderweg.
Veel koeien onderweg (l);Vier dikke vrienden samen op stap voor Rientje (m); Stappen naar het Westen bij de opkomende zon (r)
Aangezien er veel pelgrims onderweg zijn is de Guardia Civil zeer sterk aanwezig . Elke dag ontmoeten we ze te paard op de stukken die moeilijk toegankelijk zijn met de auto. Ze laten zich nu graag fotograferen, bijna als een PR-oefening met kinderen of volwassenen erbij. Er wordt minder gepraat met andere pelgrims. Ik probeer het toch met een paar dames die samen met mij foto’s nemen van de Guardia Civil te paard. Ze komen uit Zweden: de ene uit Stockholm en de andere uit Borlänge. Deze laatste vertelt me dat die tocht naar Sint Jakob voor haar al heel lang op haar bucket list stond en dat ze deze nu eindelijk zal kunnen van haar lijstje halen. Ze had van anderen gehoord die er over vertelden en wilde het zelf ook eens doen. Het valt voor haar bijzonder mee , boven alle verwachtingen. Ze zijn uit Saint Jean-de-Pied-de-Port te voet vertrokken en dat is toch meer dan 900 km stappen. Ze zou het aan iedereen aanraden.
Deze dag wordt één van de warmste tot nu toe en iedereen lijdt erg onder de hitte. Rond 12.30 u. bereiken we ons doel, O Pedrouzo, waar we voor het laatst zullen overnachten, om daarna tot Santiago door te stappen. We logeren er in een pension dat tot onze grote ontgoocheling geen airconditioning heeft, maar alleen maar enkele ventilatoren die Sole heeft opgeëist. Persoonlijk vind ik dat al naargelang dat de tocht dichter bij Santiago komt, de prijzen voor de kamers duurder worden en de aangeboden diensten verminderen. We bakken achter de ramen van onze kamers die ons weinig kansen bieden om ons tegen de zon te verdedigen. De zon is loodzwaar en de kleinkinderen nemen verschillende koude douches om af te koelen. Ik haal met Motje twee grote zakken vol flessen water, ice teas en cola’s en enkele zakken ijsblokken in een kleine supermarkt van Euroski. Daarmee vullen we de lavabo’s van onze kamers. Later kopen we nieuwe zakjes ijsblokken, want ze smelten inderdaad als sneeuw voor de zon. Oma en Ann zijn stilaan aan het beteren en kunnen al eens wat rondwandelen;
Oma Magda aan de beterhand (l); Het kerkje van Santa Eulalia de Arca van O Pedrouzo. (m); ons Ann ook aan de beterhand (r)
Voor we gaan avondmalen in het dorp lopen we nog even naar het kerkje Santa Eulalia de Arca van O Pedrouzo waar een groep Spaanse jongeren-pelgrims uit volle borst aan het zingen is voor een jeugdmis. Magda blijft nog veel op de kamer, want ze is nog niet hersteld en heeft toch geen honger. Af en toe komt ze toch buiten. Na een lekker avondmaal met Ann en zonder Magda proberen we vroeg te gaan slapen om morgenvroeg een laatste maal zeer vroeg te vertrekken. Het wordt nog warmer morgen. Niemand van de groep klaagt. Ze vonden het vandaag weer een fijne dag en beginnen al te dromen van hun Compostela-diploma .
Onze engelbewaarders hebben het ook niet makkelijk met dit warme weer. Ze proberen hun veren geregeld te bevochtigen opdat ze niet zouden oververhitten. Ze proberen nu een hoge plaats te vinden vlakbij een rivier, want dat geeft hun meer friste. Ze vragen zich af of zij hier op aarde of in de hemel ook een speciaal pelgrimsdiploma zullen krijgen en of daar misschien promotie binnen de groep engelen aan vast zit... Zelfs in de hemel wil men carrière maken. Voor ons drie engelbewaarders zal dat niet moeilijk zijn want het zijn DE BESTE.
Comments