Vandaag wordt het een korte tocht van een 15 kilometer naar Sarria. Het is een belangrijke plaats op de Camino van waaruit vele pelgrims hun tocht naar Santiago beginnen. Om het diploma van pelgrim te verkrijgen, de ” Compostelana”, moet je kunnen bewijzen dat je zeker 100 km hebt gestapt op de Camino. Sarria ligt op 115 km van Santiago en dus vertrekken van hier vele pelgrims, jong en oud, naar de Heilige Jacob. De vele stempels in je stempelboekje, dat je samen met je geloofsbrief van het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela krijgt, helpen te bewijzen dat je die afstand echt gelopen hebt. De stempel kan je in vele religieuze gebouwen, in sommige musea en in de meeste herbergen, restaurants, hotels, hostals, albergues en refugios krijgen.
Ik heb dit laatste stuk van de weg al enkele keren gelopen en weet dat het hier geleidelijk aan drukker wordt, zeker nu de zomerperiode van de grote vakantie begonnen is. Het wordt ook elke dag warmer en we hebben wat moeite om de vier kleinkinderen op tijd te laten opstaan om wat vroeger te vertrekken. Daarenboven is het een klus als je met een groep van 8 mensen reist om elke morgen de bagage weer in te pakken, ontbijt te maken of ergens te gaan nemen, eventueel broodjes te smeren en drank mee te nemen voor onderweg. De huurauto dient ook elke dag opnieuw netjes volgestouwd te worden, want we hebben heel wat bagage bij. Het lukt tot nu toe elke dag.
Opi en de jongens samen op stap (l). Moses de dierenliefhebber met een ezel (m); drie kleinkids Leo, Flokey (weightlifting!), Moses met opi en ..natuurlijk op de achtergrond een kerkje.(r)
Het is vandaag een mooi stuk Camino en we genieten van het samenzijn met de kleinkinderen die gemotiveerd blijven om verder te stappen. Ze stappen goed door, praten veel met elkaar en zingen mee op hun muziek die ze beluisteren. We nodigen hen uit om ook naar stilte te luisteren, maar daar is de interesse duidelijk kleiner voor. Het feit dat je met meer pelgrims onderweg bent , vind ik persoonlijk een extra stimulans. Je voelt je voor een stuk gedragen door de anderen.
Ik stel vast dat ik sedert de aankomst van de kleinkinderen veel minder met andere pelgrims praat. Van Leuven tot in Villafranca del Bierzo was ik alleen en dan zocht ik meer contact met anderen. Nu ben ik meer met de kleinkinderen bezig en met mijn schoondochter Solé, mijn dochter ann en mijn lieve echtgenote Magda.
Het vergt ook wat organisatie om enerzijds de pelgrimstocht te voet te doen en anderzijds de fiets mee te nemen, want die moet mee naar Santiago. Daar wordt hij afgegeven aan het Nederlandse bedrijfje Soetens die ze terug zal brengen naar Leuven. Omdat de afstand relatief kort is vandaag, heb ik beslist om zonder de fiets naar Sarria te stappen met de kleinkinderen en als we aangekomen zijn zal mijn dochter mij met de wagen terug brengen naar Samos. Van daaruit zal ik dan fietsen tot Sarria. Dat lukt wonderwel, want op een goed uur is de fiets terug bij ons in Sarria.
Omdat het een korte stapdag is hebben we ook wat meer tijd gepland voor huiselijke activiteiten. We hebben een pak vuile was en die wordt gewassen en gedroogd, want we hebben in de flat die we huren in Sarria een wasmachine en een droger. De kleinkinderen hebben gevraagd om eens pasta te eten en ik heb beloofd zelf pasta te maken. Dat betekent inkopen doen , eten maken, opruimen enz. De afwas doet de vaatmachine. Dit betekent ook dat er heel weinig tijd over is om de stad te bezoeken. Dat is niet zo erg, want we zijn er al enkele keren geweest. Persoonlijk vind ik de stad ook niet zo aantrekkelijk, maar je moet er toch even doorlopen.
Het wordt dus een kort bezoek aan de buitenkant van de San Salvadorkerk. De enige overlevende van de verschillende romaanse parochies die Sarria had in de middeleeuwen. De kerk is duidelijk laat-romaans en heeft een zeer landelijk karakter. In het hoogste deel van de stad bevindt zich het Magdalenaklooster dat nu een albergue is voor pelgrims. Het is het meest representatieve monument van de stad. Het is gelegen naast de pelgrimsroute en werd gesticht rond het jaar 1200, toen enkele Italiaanse broeders op weg naar Compostela de bisschop van Lugo vroegen of ze voor pelgrims konden zorgen in de hermitage San Blas de Vilanova. Een korte halte bij de kerk van Santa Mariña de Sarria, leert ons dat ze dateert uit 1885. Ze is neogotisch en werd gebouwd ter vervanging van de vorige 12de -eeuwse romaanse kerk waarvan bijna niets is overgebleven. De Fortaleza de Sarria is een oud fort van middeleeuwse oorsprong waarvan momenteel slechts één flanktoren overblijft, in de volksmond bekend als de “Torre del Batallón”.
Sarria: San Salvadorkerk, (l); het Magdalenaklooster (m) en Santa Marina de Sarria (r)
De pastamaaltijd nemen we in een slaapkamer / eetkamer, want het is niet gemakkelijk om iets groot te vinden voor 8 mensen tegen een redelijke prijs.
De voorbije uren voelde mijn dochter Ann, onze chauffeur, zich niet zo lekker. Mijn vrouw beslist van een covid test af te nemen en spijtig genoeg stellen we vast dat Ann covid-19 heeft. Dit brengt een reeks praktische problemen mee. Ann moet enkele dagen alleen slapen en in een klein appartement is dat niet zo gemakkelijk te organiseren. Bruno, onze oudste kleinzoon, offert zich op en probeert op de grond te slapen in het kleine keukentje. Resultaat: hij slaapt super slecht. We denken ook na hoe we de volgende dagen onze pelgrimstocht zullen organiseren, want Ann is onze enige chauffeur. We vrezen ook dat er andere slachtoffers van covid 19 zullen vallen...
Ten slotte beslist onze schoondochter Soledad, vanaf morgen voorlopig niet meer te stappen of zeker veel minder. want haat voeten liggen open en doen pijn Ze heeft het twee dagen geprobeerd, maar is recht van haar werk naar de Camino vertrokken. Ze is dus zelf oververmoeid en de voorbije dagen hebben we haar elk keer opgepikt langs de weg omdat ze niet verder kon. De huurwagen was uiteindelijke bedoeld als bagagewagen waarin slechts twee personen konden zitten vooraan. Vanaf morgen moeten er drie personen in en dient de bagage grondig herschikt te worden. Ik beslis dan ook om vanaf morgen de fiets zoveel mogelijk te laden met bagage: vier fietszakken achteraan op de longtail en bovenop een kleine rugzak. Vooraan nog één grote zak. Bruno en Floris spreken af dat zij elke dag een deel van de Camino zullen fietsen zodat we de fiets gewoon kunnen meenemen en op het einde van de dag niet moeten ophalen op de plaats waar we de dag voordien logeerden.
Het was vandaag dus een zeer drukke dag met vele onvoorziene ontwikkelingen. Maar ook dit is de Camino. Onze grootste zorg is de gezondheid van onze dochter Ann. Ze ademt heel moeilijk, maar gelukkig heeft mijn vrouw, Magda, altijd verschillende medicamenten mee, in dit geval een puffer voor de longen die haar zeer goed helpt. Iedereen valt na middernacht in slaap.
De tocht brengt ons morgen naar Portomarin. We hebben reeds alle inkopen gedaan voor het ontbijt en de lunch. De was is droog en in de valiezen of rugzakken gestoken. We hopen dat ons Anneke zich morgen beter voelt en toch chauffeur kan zijn…Tot nu toe heeft ze op deze tocht niet veel geluk gehad, want maandagavond was zij in de hostal in Fonfria al van de trap gevallen met een blauwe gezwollen enkel als gevolg. Maar ze is een doorbijter en is die avond nog Sole, Bruno en Leo aan het station van Sarria gaan ophalen. We zien morgen wel of ze kan rijden met de huurauto. Dergelijke gebeurtenissen en zorgen vergemakkelijken het in slaap vallen niet… We hopen dat onze drie engelbewaarders goed voor haar zullen zorgen en dat ze zich morgenvroeg beter voelt.
Comments