Na een zware dag om over de O Cebreiro en de Alto de San Roque Galicia binnen te stappen, bereikten we gisteren het piepkleine dorpje Fonfria. Daar hadden we allen samen een gezellige maaltijd met de kleinkinderen. Twee dames hebben er naast hun boerderij een hostal gebouwd met een schitterend zicht op de Picos de Europa. Ze serveren er eenvoudige gerechten gebaseerd op de producten die zij en andere landbouwers vlakbij produceren.
Vandaag stappen de vier kleinkinderen en Sole te voet naar onze volgende halte, Samos, met de indrukwekkende Sint Juliaan abdij. De engelbewaarders staan al klaar om ons te begeleiden. Ze kijken er naar uit want ze vliegen graag 's morgens als het een staalblauwe hemel is zoals vandaag. Oma en Ann vetrekken altijd wat later met de huurauto, doen, zo nodig, boodschappen voor de lunch en gaan kijken of ze al binnen mogen in de volgende hostal.
Vanaf hier moet ik terug de fiets meenemen die ik hier enkele dagen terug had naar toe gebracht. Ik fiets verder en stop in Triacastela, halverwege tussen Fonfria en Samos. Daar koop ik wat drank, bananen en suikers voor de stappers en wacht hen op bij de ingang van het stadje. Ze nemen een half uurtje rust, ze eten en ze drinken iets en stappen dan lustig door. Sole neemt wat meer tijd. Ze wil rustig haar tempo houden en wil het tempo niet volgen van die vier jonge mannen die nogal doorstappen. Ik rij verder naar Samos met de fiets. Magda heeft me al laten weten dat we onmiddellijk in de hostal binnen mochten en ze zijn ook voor de late lunch aan het zorgen.
Samen op stap van Fonfria naar Samos( l) Even uitrusten in Triacastela (m); Moses bewondert de mooie natuur (r)
De weg van Fonfria naar Triacastela is prachtig qua natuur. Heel de tijd zie je de mooie groene heuvelruggen op en neer gaan, links en rechts van de weg. Het landschap is hier geweldig. Het enige nadeel is, dat het voortdurend naar beneden is want je moet van 1300 meter een groot stuk naar beneden tot op ongeveer 300 meter. Met de fiets moet je dus niets anders doen dan remmen. Zeker als de fiets zwaar geladen is. Ik heb mijn vier zakken op de longtail geladen plus mijn tas met documenten en computer vooraan onder mijn stuur. Bruno die afgekomen is van de universiteit van Oxford waar hij zijn PhD doet, heeft zoveel meegebracht dat we nog slechts met twee mensen in de wagen kunnen. Maar dat is niet erg.
Sole heeft ons in de vroege namiddag in Samos laten weten dat ze het moeilijk heeft en dat haar voeten heel fel pijn doen door die afdaling over keien. Ze heeft de oude Camino verlaten en stapt langs de nationale weg zodat we haar gemakkelijker kunnen oppikken. Dit doen ook heel wat andere pelgrims omdat het makkelijker lopen is op de gewone asfaltweg. Ik maak de auto leeg en Ann en ik rijden haar tegemoet. Ze was al zeer goed gevorderd, maar ik verkies ze te gaan halen omdat ze haar voeten niet stuk moet lopen. Liever stoppen en goed rusten en dan zien we morgen wel, want dan is het relatief vlakker.
Moses bij één van de vele speciale mijlpalen op de Camino (l); het zicht op de indrukwekkende abdij van Sint Juliaan in Samos (m). De jongens nemen een frisse duik in de Sarria rivier vlak bij de Sint Juliaan abdij in Samos
Als onze stappers toekomen aan de hostal in Samos zijn ze helemaal niet moe, maar ze klagen over het feit dat het vermoeiend is om voortdurend te moeten afdalen. Afdalen is even vermoeiend en soms meer volgens hen dan stijgen. De jongens willen zich ook wat verfrissen en gaan samen met Bruno in de Sarria rivier baden. Na wat rust te hebben genomen, gaan Bruno, Ann, oma en ik de abdij van Sint Juliaan bezoeken. Sole en Leo willen gewoon rusten.
Een van de twee kloostergangen van de abdij (l); de trap aan de voorgevel van de abdij van Samos met oma en Ann; (m) ; de gehele voorkant van de abdij (r).
Het was een ideale plek voor een klooster aangezien het in een smalle vallei ligt, ingeklemd tussen bergen. Alles wat een klooster nodig had was aanwezig om in autarkie, volledig zelf-bedruipend, te kunnen leven en werken. Er was water – de rivier de Sarria loopt er juist langs, landbouwgrond, hout en er waren ook wegen. Het was ook een belangrijke doorgangsplaats op de Camino de Santiago. Het werd opgericht ten tijde van het Visigotische koninkrijk in de 7e eeuw, door San Martín Dumiense en later heropgericht door San Fructuoso. Het werd pas later een benedictijnse abdij. Van het Visigotische bouwwerk is niets bewaard.
Van een later romaans klooster is er achteraan in de kleine kloostergang één romaanse deur bewaard. Op de toegangsdeur tot de grote kerk staat een beeld van de H. Benedictus met zijn regel in de hand. Op de bovenverdieping staan de beelden van de Heilige Juliaan en de Heilige Basilisa, de beschermheiligen van deze abdij. Er is ook een mooie monumentale trap.
De Sint Juliaan abdij:De romaanse poort met renaissance caissongewelf (l); De 17de -eeuwse kloostergang met een moderne muurschildering van o.a. een uniek zwart engeltje, woke kunst ! (m). De 16de -eeuwse kloostergang (l)
Er zijn twee kloostergangen: de 17de-eeuwse grote sobere kloostergang van Padre Feijoo met op de 1ste verdieping moderne muurschilderingen over het leven van Sint Benedictus. Mijn engelbewaarders zijn bijzonder opgetogen over het feit dat daar ook eens een zwart engeltje tussen staat. Engelen zijn altijd wit en hier hebben ze, eindelijk, aan een zwart engeltje gedacht: dat vinden ze een prima idee. Onze Engelen Wim en Bert zeggen samen "Dat is pas echt WOKE". Ook de andere engeltjes vinden ze schitterend.
De tweede, een kleiner kloostergang, die van de Nereïden, dateert uit de 16de eeuw en heeft mooie gewelven met talrijke sluitstenen. De naam komt van de centrale fontein, oorspronkelijk uit de 18de eeuw- waarvan de waterbekkens worden ondersteund door drie sierlijke en slanke zeemeerminnen of zeenimfen, die de Nereïden, of dochters van Nereus (een soort Poseidon) vertegenwoordigen. Veel bezoekers zijn verrast door dit thema want zeemeerminnen verwijzen meestal naar de seksuele lust. Sommige beziekers vinden die afbeeldingen zelfs ongepast in deze religieuze kloostergang.
De huidige kerk dateert uit de 18de eeuw, maar is eerder neoklassiek met zijn strakke en classicistische vormen. Ze heeft een Latijns kruisplan en drie schepen of beuken. De gewelven zijn halfrond met caissons en halfronde bogen die steunen op sterke pijlers bekleed met Dorische pijlers op de voorkant. In het transept werd een enorme halfronde koepel gebouwd op pendentieven met verschillende lichtopeningen en met reliëfs van de benedictijnse Mariale kerkvaders: San Ruperto, San Bernardo, San Anselmo en San Ildefonso.
Samos abdij: kloostergang en Nereïden zeemeerminnen) fontein. (l); de neoklassieke kerk met hoofdaltaar en caissongewelven (m); gezicht vanuit de kloostertuin op achthoekige (8 =verrijzenis symbool) kruisingstoren (r)
Een legende, nog één met ossen en een kar, zoals die in San Millan de la Cogolla, vertelt dat een bisschop deze Nereïdenfontein te “sexy” en dus aanstotelijk vond. Daarom beval hij ze op een kar te laten wegbrengen uit het klooster, maar de ossen die de kar trokken weigerden ook maar één stap te verzetten. Dat werd gezien als een teken uit de hemel en de fontein bleef waar ze was.
Na het bezoek aan het klooster gaan we samen een pelgrimsmenu eten in een klein restaurantje vlakbij. Dan gaan we allen vroeg naar bed. Vanuit ons bed kunnen we de abdij nog zien liggen langs de kleine rivier. Morgen wacht ons een nieuwe uitdaging. Van Samos stappen we naar Sarria. Vanuit deze stad vertrekken elke dag grote groepen naar Santiago de Compostela, want de afstand tussen deze tweede steden is een beetje meer dan 100 km: juist wat je moet stappen om je diploma van pelgrim te kunnen krijgen. De stempels op je credential, samen met de datum, bewijzen dat je die honderd kilometer hebt gestapt. Met de fiets moet je een grotere afstand afleggen. Ik denk 250 km. Ik ben met de fiets vanuit Leuven gekomen en kom dus zeker in aanmerking voor mijn diploma van “pelgrim”.
Comments