Dag 40, 8/05/2025: voormiddag in Santiago, namiddag naar huis

De eerste dag na een lange pelgrimstocht voelt men zich altijd een beetje verloren. Je hebt een aantal dagen gefietst helemaal gefocust op je einddoel en dan plots ben je er en is je doel bereikt. Pelgrims zijn blij dat ze er zijn maar toch ervaar je plots een leegte, ik weet niet waarom. Sommigen verlangen misschien  al naar een nieuwe tocht...

Ik heb gisterennamiddag in het LOOP Inn hotel reeds  mijn bakfiets afgegeven, want het Nederlands bedrijf Camino-Fietsen  verzamelt daar al de fietsen die na een fietstocht naar België of Nederland worden teruggebracht. Die worden voor de prijs van 270 euro binnen de 14 dagen  thuis afgeleverd. Je kan ook bagage meegeven en dan betaal je wat extra. Dit bedrijf kan ook je fiets naar o.a. Santiago de Compostela of naar Sevilla brengen en dan kan je van daaruit naar huis fietsen. Ik heb al enkele keren van hun diensten gebruikt gemaakt en dat verloopt zonder problemen.

Santiago de Compostela: Portica de la Gloria

Deze voormiddag bezoeken we nog samen  de Portico de la Gloria van de kathedraal van Santiago een indrukwekkend geheel van beeldhouwwerken van de hand van Meester Matteo (2de helft 12de eeuw) , de beeldhouwer die hier verschillende meesterwerken van de romaanse beeldhouwkunst maakte.  De Portico de la Gloria met zijn drie ingangen tot de kathedraal is nu Nationaal Monument en dient afzonderlijk en betalend bezocht te worden. Deze toegangen vertellen het verhaal van de Apocalyps en van het laatste oordeel met prachtige gepolychromeerde beelden. Het is een synthese van het katholieke geloof doorheen het Oude testament en vooral het Nieuwe testament.  Een Nationaal Monument mag je NIET fotograferen  op straf van boete: wat toch echt spijtig is. Je moet ook op voorhand boeken want de grootte van de groep is beperkt en ook de tijd tot 30 minuten voor een bezoek. Maar ik neem foto's van de film. Zo hebben jullie toch een idee.

Façade van de parador los Reyes Catolicos (foto2022), de twee kloostergangen van de parador

Bernadette die  eergisteren ook de Portico  de la Gloria in Ourense heeft gezien en die 50 jaar later dan die van hier is gemaakt is een beetje ontgoocheld. Voor haar was de andere mooier en de kleuren waren nog feller en beter bewaard vond ze.  Na dat bezoek lopen we nog even binnen in de Hospital de los Reyes Catholicos om de twee kloostergangen die er zijn en ook het hotel interieur even te bekijken. De paradors zijn staatshotels die ervoor zorgen dat cultureel erfgoed wordt gerestaureerd en toch terug wordt gebruikt. De restauratie is belangrijk maar het blijven gebruiken van een gerestaureerd pand zorgt ervoor dat je het erfgoed ook een langdurige toekomst geeft.

Santiago: Quintana plein, San Martin del Pinario, het benedictijnerklooster uit 17de eeuw

Daaarna lopen we nog even tot boven aan het Quintana plein van waar je een mooi zicht hebt op de drie torens en de achterkant van de kathedraal. We lopen ook even binnen in de kerk van San Pelayo de Antealtares, de kloosterkerk van slotzusters waar twee musici juist aan het oefenen zijn voor een concert. De muziek klinkt wondermooi in dat barok gebouw. We houden ook halt bij het vroegere benedictijnenklooster van San Pinario dat nu een barokgebouw is en het vroegere romaanse gebouw vervangt dat hier na de ontdekking van de relieken van Santiago in de 9de eeuw werd gebouwd. Dit klooster heeft ook een aparte kerk met een prachtige ingang waar bovenop St Maarten staat die zijn mantel met zijn zwaard in twee snijdt om de helft aan een arme man te geven.

Daarna gaan we nog een thee en koffie drinken en een stukje taart eten, want het is al bijna 12 uur en binnenkort moet ik eerst mijn bagage ophalen op mijn hotel en dan naar de luchthaven vertrekken.

Ik neem met “un pincement au coeur” afscheid van Ward en Bernadette die we zeer dankbaar zijn voor steun aan het Rinus Pinifonds. Bernadette fietste 11 dagen mee en Ward was logistieke ondersteuning. Zij  nodigden vrienden en kennissen uit een financiële bijdrage te storten aan ons fonds bij de KBS. Dat heeft prima gewerkt: een DIKKE DANK U daarvoor.

Muxia: Bernadette bij de mijlpaal 0 van de Camino, , de kerk van Santa Maria de la Barca

Ward en Bernadette gaan in de namiddag met de wagen to Muxia aan de kust (op 75 km) waar de mooie kerk Santa Maria de la Barca staat  op indrukwekkende rotsen. Ze hebben de film The Way gezien met Martin Sheen en vonden het einde van de film aangrijpend waar een vader de as van zijn overleden zoon,  verongelukt op de Camino, uitstrooit in zee. Veel pelgrims gaan als afsluiter tot in Muxia  (75 km) omdat dit één van de uiterste punten is van Galicia en het einde van de Camino de Santiago. Vlakbij staat een monument dat eraan herinnert dat 25 jaar geleden een olietanker , de Prestige, daar aan de grond liep en een natuurramp veroorzaakte. Ze sturen ons  later een bericht dat deze uitstap een fijne afsluiter was van hun pelgrimstocht naar Santiago want ook daar is de natuur wondermooi. Zij hebben de tocht ook afgesloten met het eten van Sint-Jakobsschelpen.

Muxia: de vuurtoren, het monument voor de Prestige, de Sint-Jacobsschelpen

Ondertussen ben ik op de luchthaven en mijn vliegtuig vertrekt op tijd. Ik wordt opgehaald door Tim, Magda en één van mijn kleinkinderen  Moses. Toch, verloopt mijn thuiskomst in uiterste verwarring. Bij de uitgang van de luchthaven missen we elkaar en ik heb geen telefoon waarmee ik Magda kan bereiken. Ik vraag aan twee voorbijgangers of ik hun telefoon even mag gebruiken, maar ze weigeren allebei. We zijn niet meer in het gastvrije Spanje. Terwijl Tim en Moses naar mij op zoek gaan, blijft Magda bij de uitgang wachten en daar vinden we elkaar 45 min. later terug. Rond  21.30 u. ben ik veilig thuis na  42 dagen eerder vertrokken te zijn in de andere richting.

Terugzien met Moses en Magda

Op het einde van een tocht voor het Rinus-Pinifonds past het dat we uitdrukkelijk nog eens al de sympathisanten en donoren uitdrukkelijk bedanken voor hun financiële en morele steun, niet alleen dit jaar maar ook de vorige jaren. Deze dank gaat ook naar al diegenen die andere initiatieven opzetten zoals Jonas zijn marathon Brussel-Leuven en Hans met zijn jaarlijkse running for Rinus of zoals de ouders van Linus (Nu 8 of 9 jaar) het klasgenootje van Rientje die naar aanleiding van hun 40ste verjaardag vrienden en familie vroegen geen geschenk te geven maar een storting te doen aan het Rinus Pinifonds bij de KBS. Linus bakte koekjes en verkocht die ook ten voordele van het fonds. Hij wil dat geld een dezer dagen persoonlijk aan ons overhandigen.

Rientje, Rinus, Pini, blijvende inspiratie voor het Rinus-Pinifonds en voor ons allen. We love him for ever. We will always miss him.