Dag 3: 20-08-2025; Een pittige klim

De wekker ging om 7u15. Ik had diep geslapen en geraakte moeilijk uit bed. Rond 7u45 stond ik op en begon me klaar te maken. Ik moest ook mijn rugzak nog inpakken, dat was ik de avond ervoor vergeten.

Om 9u gingen Floris en ik ontbijten. Alles stond klaar in het keukentje waar we de avond voordien ook hadden gekookt. Het was er donker en er was niemand te zien. Over het brood en de koffiekoeken zat plasticfolie, en het fruitsap, de yoghurt en de melk stonden nog in de koelkast. Een beetje vreemd, maar het gaf ons wel de vrijheid om ons ontbijt zelf samen te stellen.

On ontbijt in het pensionnetje en de pins op onze rugzak

Ik maakte toast met pesto en tomaatjes van gisterenavond, een iced latte, yoghurt met confituur en granola, een koffiekoek en een glaasje fruitsap. Floris nam ongeveer hetzelfde, maar voegde ook nog een kommetje cornflakes aan toe. We aten buiten, deden samen de afwas en smeerden boterhammen voor de middag. We namen ook twee muffins mee.

Net toen we klaar waren, arriveerde een gezin dat er even verward uitzag als wij eerder.

We gingen naar boven, pakten onze spullen en vertrokken. Er stond een wandeling van zo’n 12 kilometer op het programma, met 700 hoogtemeters. Nog maar net vertrokken, kwamen we langs een kraampje met juweeltjes, schelpen en pins voor op onze rugzak. We kochten elk een pin en maakten een praatje met de verkoper, Silvio, en zijn tweede naam was Floris :). Hij gaf ons ook een stempel voor in ons pelgrimspaspoort.

Op weg naar de top en even rusten

Na een uurtje wandelen pauzeerden we in een klein parkje. Daar ontmoetten we een andere wandelaar, later kwamen we te weten dat hij Hyosang Choi heet en uit Korea komt. We wisselden een korte “Buen Camino” uit en wandelden verder. Een uur later zagen we hem opnieuw en raakten wat meer aan de praat. Hij was ook in Villafranca del Bierzo gestart, net als wij, maar het was zijn eerste wandeldag. Best indrukwekkend, zeker gezien het stevige parcours.

Tijdens een steil stuk kwamen we een vader en zoon tegen die met de fiets waren. Fietsen was daar bijna onmogelijk. De zoon liep zo’n 20 meter achter zijn vader en zag er niet erg enthousiast uit. De vader, daarentegen, sprak ons opgewekt aan. Ik vroeg of ze een foute afslag hadden genomen omdat er ook een fietspad is, maar hij zei dat hij bewust voor het bos had gekozen.

Even rusten op een bankje

Eenmaal boven namen we een welverdiende pauze op een stenen bankje. We aten onze boterhammen en niet veel later kwam de vader opnieuw voorbij. Hij bleek uit Parijs te komen, maar kende België goed. Hij kwam regelmatig naar Doornik en zat in de jury van de illustratieopleiding aan Sint-Lukas. Tussendoor riep hij luid “Leonaaarrrrd” naar zijn zoon, die uiteindelijk pas tien minuten later bovenkwam.

Na de lunch vervolgden we onze weg richting La Faba. Daarna volgde nog een klim naar La Laguna. Hoewel het nog steeds omhoog ging, voelde het lichter aan, en de uitzichten begonnen echt de moeite te worden. De uitzichten deden me denken aan de jeugdserie Heidi maar ik weet niet of die associatie klopt.

Even later passeerden we het stenen grensbord van Galicia, waar we opnieuw Hyosang Choi tegenkwamen. Hij vroeg of hij een foto van ons mocht maken, en daarna maakte ik ook een foto van hem. We raakten nog wat langer aan de praat en leerden zijn naam pas toen kennen.

De mijlpaal van Galicië, een kerkje onderweg en verder naar de top

Vanaf daar was het nog drie kwartier wandelen. Om de tijd sneller te laten gaan, deden we alsof we een bekende route wandelden: van Floris’ huis naar het station. We vergeleken plekken onderweg met herkenningspunten als cafeetjes die we zouden passeren en het huis van opi en omi, wat verrassend goed hielp.

Aangekomen in O Cebreiro checkten we in bij ons hostel. Er is hier een kerkje, twee cafétjes naast de deur en heel wat toeristenwinkeltjes. Ik viel meteen in slaap toen we op de kamer waren. Een halfuurtje later maakte Floris me wakker en namen we een douche. Daarna gingen we naar een cafeetje waar ik een tortilla at en Floris een vleesplankje. We speelden nog een kaartspel en keerden terug naar onze kamer. Floris monteerde het dagfilmpje, en we ontspanden nog even.

Bijna aan de top, het kerkje van O Cebreiro dat gesloten was, onze lunch

Tegen 19u gingen we eten in het restaurant onder onze kamer. Ik koos voor het vegetarisch menu: soep en pasta met groenten. Floris nam pasta bolognaise, die verrassend genoeg werd geserveerd met gebraden kip en frietjes. We kregen het niet helemaal op, dus namen we de restjes mee voor morgenmiddag.

Dat was onze dag vandaag, tot morgen XXX

Het uitzicht vanop O cebreiro