DAG 26, 24/04/2025: van PLASENCIA naar JARILLA

Toch vroeg opgestaan ook al zal ik pas ontbijten om 9 uur samen met de lieve Nederlander Niek, de weduwnaar. Zijn vrouw is zeer jong ziek geworden en van haar 38 tot 64 jaar heeft hij voor haar gezorgd. Nu gaat hij geregeld alleen naar Spanje , vaak (toevallig of niet ) langs Camino’s. Deze morgen heb ik ook mijn tekst van de blog van gisteren geschreven. Alles staat klaar om onmiddellijk na het ontbijt te vertrekken. Ik ben ook al mijn fiets uit de openbare parking gaan halen enkele 200 meter verder op.

Davidn de fietsenmaker, Yves met Niek Blonk en de Via Verde

Na het ontbijt rij ik eerst naar een fietszaak waar één van de partners, David graag en gratis de druk van mijn banden checkt: alles is OK. Hij wil graag op de foto en dat is fijn. Ik ben hem heel dankbaar. Iedere fietsenmaker heeft mij tot nu toe al gratis geholpen als ik zeg dat ik pelgrim ben. Ik denk dat mijn leeftijd en mijn witte haren ook vaak mensen goed gezind stemmen…

Ik rij de stad uit naar de Via Verde de la Via de la Plata die Niek mij heeft aangeraden. Terwijl ik twijfel of ik juist ben, komt Nick zelf aangereden met zijn fiets die hij altijd bij heeft in zijn wagen. Hij fiets een stukje mee en omdat ik hem zeg dat ik geregeld stop om foto’s te nemen voor de blog, beslist hij zelf door te fietsen tot het einde van deze Via Verde. Hij benadrukt wel dat ik hem de volgende dagen gelijk wanneer mag opbellen, want hij blijft hier nog wat rondhangen tot hij in het WE naar Leon gaat. Ik vermoed dat hij een vermomde engelbewaarder is, want als ik later in mijn Hostal Asturias ben, komt hij daar toevallig voorbij, op de terugweg van zijn fietsuitstap... Een pelgrim-dame  uit Tennesssee die ook in het hostal logeert, herkent hem en zegt “you remember, you helped me  in Leon some time ago when I was in distress…” wat hij bevestigt… dan toch een vermomde engel bewaarder? Rientje denkt dat ook. Of misschien is zijn vakantie in Spanje gewoon om er pelgrims te helpen…Hij had mij verteld dat hij heel veel met zijn vrouw reisde voor ze ziek werd...

Het landschap onderweg, de ingang tot de finca en de stieren

Na 15 km Via Verde sla ik links af, want ik wil naar de Ciudad Romana de Caparra op 15 km langs een kleine maar gebetonneerde weg. Ik twijfel, maar de landbouwers die ik aanspreek zeggen allemaal dat ik juist ben. Ik rij midden door een zeer grote Finca, of een soort zeer grote boerderij/ landerij met veel afgebakende gronden en daar worden stieren gekweekt. De toegang tot de officiële ingang met vier zwarte stierenkoppen maakt dat zeer duidelijk. Terloops gezegd, stieren testikels of ballen (in pittige saus o.a.) zijn een lokale specialiteit… Je kunt ze dan ook bij elke serieuze beenhouwer koper…niet in het grootwarenhuis.

Ciudad Romana de Caparra met een beeld van hoe de tetrapylon er uit zag

Na een mooie eenzame rit bereik ik de archeologische site van de Romeinse stad Cappara. Het was een kleine stad, hoofdzakelijk gebouwd tussen de 1ste eeuw BC en de 1st eeuw AD met 1000 à 3000 inwoners: dit is een gissing, want er zijn weinig geschreven bronnen om dat te bevestigen. Er is een mooie en unieke triomfboog, maar in een specifieke vorm, een tetrapylon, want hij is vierkant en heeft dus vier gelijke openingen, wat zeer zeldzaam is. Spijtig genoeg kan je dat niet zien op de foto’s want men is de triomfboog aan het herstellen en men mag er niet bij.  Er zijn resten van kleine thermen, van woningen,  van de twee hoofdstraten van een Romeins castrum en later stad : de Cardo en de Decamanus. Het was op het snijpunt van deze twee dat het Forum werd gebouwd. Men vindt er ook nog de basiscirkel van een klein amfitheater. Het zijn dus allemaal maar ruïnes, maar toch probeer ik me deze kleine stad voor te stellen midden in een dehesa landschap van eiken en grasvelden en koeien enz.

Het mooie landschap onderweg , Jarilla

Het stadje ligt op een heuvelrug die naar het zuiden gekeerd is voor de warmte…. Ik blijf er een goed uur rondkuieren om alles te laten bezinken en dan vertrek ik terug naar de Via Verde beneden. Daar nuttig ik onder een grote eik mijn zelfgemaakte lunchsandwich met een 0.0 pintje. Na 15 km bereik ik rond 14.30u. mijn Hostal Asturias, waar Magda opnieuw een fijn en klein kamertje heeft gereserveerd. Ik rust even uit in mijn kamer en doe een kleine was: mijn kamer ligt aan de zuidkant en krijgt nog vele uren zon, zodat mijn twee onderbroeken, mijn onderhemd, een lichte shirt met lange mouwen en mijn sokken na een goed uur droog zijn.

Mijn hostal in Jarilla, de kerk en de losstaande toren

Ik rust even en na 17 uur neem ik de fiets om toch eens naar het dorp Jarilla te rijden dat op 2 km van de N 630 ligt waar mijn hostal ligt, een soort baancafé. Na 17 uur wordt de zon milder en zijn de foto’s mooier. In het dorp ontdek ik een heel aparte kerk toegewijd aan Gregorius de grote, één van de vier grote kerkvaders. De toren staat los van het kerkgebouw ( is dus precies een Italiaanse campanilla) en is uit zware grijze (granieten!)blokken gebouwd. Vlakbij is een mooie fontein. De huizen hebben al mooie balkons zoals we dat nog in Galicië zullen zien binnen een week. Ik rij terug naar mijn hostal, bestel een pintje dat ik meeneem naar mijn kamer, en schrijf mijn blog. Het restaurant is pas om 21 uur open en ik zal weer een plato combinado nemen: van alles op één bord. Onmiddellijk daarna naar bed, want ik moet morgen 65 km rijden en het wordt nog warmer. Vandaag heb ik al bij al toch ook weer 60 km gereden…..

Morgenvroeg vertrekken  Bernadette en Ward met de auto naar Salamanca. Ik kijk er al naar uit: alleen is toch maar alleen, vooral als er iets voorvalt maar gelukkig tot nu geen problemen noch fysisch  met mij noch technisch met de fiets, maar je weet maar nooit. Ik benadruk altijd dat ik probeer in Santiago te geraken….Vandaag was het mijn 79ste verjaardag en ik kreeg talloze berichtjes.

De steun van zoveel sympathisanten en familieleden en vrienden is toch ook een belangrijke versterker van de motivatie. Dank aan allen, voor jullie financiële en voor jullie menselijk steun.