DAG 14: van ALBOLODUY naar AL CALAHORRA 61 km KLIMMEN tot 1260 m.

Om 6.30 u.  was iedereen zich al aan het klaar maken. Bruno had in de living van de albergue geslapen, want er was teveel hard gesnurk van de lieve Duitser. Ik had niets gehoord  maar ik snurk zelf soms, maar deze nacht niet, zei Bruno. Om 7 uur zit iedereen aan de ontbijttafel: lekkere koffie met warme melk of thee,  geroosterd brood,  2 soorten confituur en een keuze aan gebakjes en sinaasappelsap; een prima ontbijt. Daarna samen afwassen en wegwezen. Tijdens het ontbijt is er een echte harde regenbui en Lola vraagt de pelgrims niet het moeilijke  bergpad te gebruiken om te vertrekken, maar langs de gewone baan te gaan, want het is te gevaarlijk. Het wordt een lange dag met regen voor ons (en de anderen ) en veel moeilijkheden tot onze aankomst om bijna 18 uur om slechts 61 km te rijden.

Vertrek uit Alboloduy en de dreigende regenwolken in de verte

Ik had  voor mijn vertrek iets gelezen over de moeilijkheidsgraad van de weg met de fiets tussen Alboloduy tot La Calahorra, maar ik had er niet teveel aandacht aan besteed. Er wordt zoveel geschreven, maar de dag wordt één lange moeilijke klim in de regen tot 1260 m. hoogte om dan de laatste 12 km af te zakken tot 1206 meter. Allebei in onze regenponcho fietsen we de berg op en steken snel onze medepelgrims te voet voorbij. Het blijft maar regenen en de weg wordt maar slechter. Mij batterij is na 35 km al 70% leeg en dus stoppen we om bij te tanken. Nog meer klimmen langs een camino de servicio  en nog meer op en neer met stukken te voet. Met 5% op mijn batterij en Bruno zijn persoonlijke batterij halen we  Heunéja, waar Bruno een cafeetje vindt dat twee verkleumde pelgrims super ontvangt. Een gasvuurtje wordt bij ons gezet . We eten er veel tapa’s en drinken warme koffie en spreken elkaar moed in.  

Huenéja: het kerkje, de omgeving en Bruno die zich opwarmt

Rond 17 uur vertrekken we voor de laatste 12 km, nu lichtjes naar beneden zonder klimmen en zonder regen: wat een verademing. Een fijne kamer, een lekkere pizza en voor mij een fris pintje. Om 21 uur liggen we in  bed, nadat we elkaar moed hebben toegesproken en hopend op beter weer, want er wordt nog meer regen aangekondigd. We zijn vlakbij de besneeuwde Sierra Nevada en onze kamer kijkt uit op het mooie kasteel van  La Calahorra. We dromen van betere tijden na een echte rotdag . Zowel Bruno als ik hebben onze ziel uit ons lichaam gereden en we hebben het gehaald… We zullen elke dag maar laten op ons afkomen.

La Calahorra: het kasteel in de regen en de mist, gezien vanuit ons raam