Zoals elke dag vroeg opgestaan want ik was gisterenavond te moe om de blog te schrijven dus moet dat deze morgen. Gisteren was ik om 7 uur al op weg want het zou een lange en warme dag worden en ik had 80 km te bollen. Vanuit die ZAC Orchidée-César had ik de avond ervoor gelukkig een wegje gevonden, de D 16, die me rechtstreeks naar mijn eerste halte, Charost, brengt. Het is wat druk op de weg tussen 7 en 9 uur want iedereen is op weg naar het werk. Bij het afrijden van een heuvelrug wat te snel over een verkeersremmer gereden en ik ben één van mijn vier reiszakken kwijt. Een stukje terugrijden en mijn tas ligt nog mooi op mij te wachten.
Je rijdt naar de St Michel kerk van Charost door een klein straatje met een hoge poort. Deze poort behoorde tot een klooster dat spijtig genoeg volledig verdwenen is. Ze was één van de toegangen tot de abdij. Eerst was het een klooster met Benedictijnse monniken, later werd het een collegiale kerk met een kapittel van kanunniken - priesters die samen leven in gemeenschap. Naast de kerk is een parking en op het einde van ervan de Mairie. Terwijl ik de parking oprij stopt een wagen. Een dame stapt uit, komt recht naar me toe en vraagt of ik de kerk wil bezoeken. Ze zal me de sleutel brengen, zegt ze vriendelijk en voegt eraan toe dat ik de eerste fietspelgrim ben die ze dit jaar ziet. Ze zal ook voor de stempel op mijn credential zorgen. Zij is Mevr. Compain, “een adjoint au Maire”, schepen, van Charost. Na wat uitleg verdwijnt ze in het gemeentehuis om de sleutel te halen.
De kerk Saint Michel van Charost : koor (l) en kerktoren in rode steen (m) , een mooi kapiteel (r) met twee leeuwen
De kerk valt echt op door de kleur van de steen, een fel rode ijzerhoudende kalksteen die typisch is voor het gebied rond het dorp. Het was belangrijk om de lokale steen te gebruiken om de kost van het vervoer te beperken. De kerk heeft een romaanse structuur, vooral het koor, die later werd uitgebreid en nu veel te groot is voor de weinige gelovigen. Er is een gebroken tongewelf, omgekeerd schip, helemaal uit hout. De binnenmuren van de kerk werden in de 19de en begin 20ste eeuw nog helemaal beschilderd, zegt de schepen, maar onderzoek heeft vastgesteld dat er oude fresco’s onder zitten. De gemeenteraad heeft een dossier ingediend om een subsidie te krijgen om de fresco’s bloot te leggen. Aan de noordkant van de kerkmuur zitten nog enkele mooie kapitelen in de muur verwerkt daar waar het verdwenen klooster aansloot aan de kerk. Je met er een kapiteel met twee leeuwen en een andere met harpijen Terwijl ik vertrek komt de burgermeester me nog de hand schudden en een goede reis wensen. De schepen heeft me de website van het Rinus- Pinifonds gevraagd… De dag begint goed.
Twintig kilometer verder ben ik in Issoudun, een rustig stadje. Ik rij recht naar de oude kern maar de St Cyr kerk is nog niet open. Dan maar wat rondwandelen want er zijn mooie vakwerkhuizen en een middeleeuwse toegangspoort tot de stad. Rientje, Bert en Wim zitten al op de toren want daar staan opnieuw vier mooie engelen met schallende bazuinen. Die drie mannen hebben iets met engelen maar waarom niet. Engelen hebben geen geslacht…dat werd me vroeger toch gezegd.
Issoudun: kerk van St Cyr et Ste Julitte (r) : het dubbelkruis (het mooie 14de eeuwse glasraam (m)
Een vrijwilligster, een dame van 75, toont me de St Cyr en Ste Julitte kerk die toegewijd is aan een kind martelaar en zijn moeder, Sainte Julitte (niet Juliette preciseert ze terecht!). Ze werden samen gemarteld voor hun geloof. Ze toont me vooral het 14de-eeuwse stripverhaal glasraam met o.a. het verhaal van St Cyr achteraan het koor. Het rechte koor wijst op een Engelse invloed en hier is de 100-jarige oorlog tussen Engelsen en Fransen niet ver af. Op het altaar staat een prachtig kruis met een Christus zowel aan de voor als aan de achterkant: een geschenk van Louis XIV. Ook die dame vraagt de website van het Rinus-Pinifonds.
Ik trap verder richting Nohant-Vic. Onderweg in een dorpje koop ik een stokbrood en wat charcuterie en kaas. Charcuterie komt van “chaire cuite” alle vlees dat klaargemaakt wordt. Rond 13 u ben ik aan het dorp Saint Chartier genoemd naar een 6de-eeuwse priester met het kasteel en de St. Chartier kerk , beide gebouwd tussen 12de en de 16de eeuw, dus middeleeuws en renaissance. en ik zet me op een bank langs de oude verdedigingsmuur in de schaduw, voor een fijne lunch in een mooi kader; daar hou ik van.
St. Chartier: de Saint Chartier 12de-16de eeuwse kerk en kasteel: de wallen (m) en het kasteel zelf (r)
Na 1,5 km verder rijden ben ik aan de kleine romaanse St Martin kerk van Vic (Nohant-Vic is een fusie van 2 dorpen). Dit is echt een MUST voor de liefhebber van middeleeuwse fresco’s. Het zijn vooral fresco’s uit de 12de eeuw en enkele uit de 14de eeuw. De onbekende kunstenaars hebben dit prachtige geheel waarschijnlijk gecreëerd met de richtlijnen van een priester. Ze maakten daarbij gebruik van de eenvoudige kleuren die ze uit steen en grond konden maken en die ze aanbrachten op de verse vochtige kalk. Het voordeel van het aanbrengen van de verf op een natte verse (fresco) kalklaag is dat de verf diep doordringt in de kalk en zeer goed bewaart, ook als men de fresco’s later overschildert. Dit is ook hier gebeurd. Men heeft ze toevallig terug ontdekt in 1849 toen de pastoor een retabel wou verplaatsen. Dit was de periode dat in Frankrijk terug interesse groeide voor de romaanse (en gotische ) kunst. Viollet-le Duc en Prosper Mérimé , de eerste een architect en de tweede een schrijver / politicus die allebei een sleutelrol speelden bij het redden van vele romaanse en gotische gebouwen in de 19e eeuw zijn niet ver af…
Nohant-Vic: het St Martin kerkje van Vic (r)met zijn prachtige 12de-eeuwse fresco’s: Christus in een mandorla (l) en rond hem taferelen uit zijn leven en de voetwassing van de apostelen door Christus enz. (m)
Je ziet een heel theologisch programma op de muren om de gelovigen op te voeden: een oordelende Christus in een mandorla, een laatste avondmaal, een intrede in Jeruzalem, een omgekeerd gekruisigde Petrus; een kruisiging en vele andere verhalen uit het Nieuw Testament, ondersteund door elementen uit het Oud Testament met voorstellingen van enkele profeten met een boekrol afgebeeld zoals het hoort. Je (ik) kan er uren naar kijken in verwondering…De fresco's zijn gemaakt met eenvoudige pigmenten (kleuren) die men in de natuur vond; dus vele bruine, rood- en okerachtige en grijs-witte tinten
Naast de kerk is de Conseil Général een paar kleine huisjes aan het ombouwen tot een belevingscentrum waar men aan jong en oud zal kunnen uitleggeven over deze fresco’s. Prima idee, misschien kom ik binnen enkele jaren eens terug.
Ik hou ik nog halt aan de romaanse Ste Anne kerk van het tweede dorpsdeel Nohant, ook een prachtig voorbeeld van het romaans maar zonder fresco’s. Daarnaast staat het huis van de Franse 19de-eeuwse schrijfster Georges Sand die zich altijd ook heeft ingezet om het cultureel patrimonium in deze streek te verdedigen en op te waarderen. Men heeft er dan ook een Circuit Georges Sand gemaakt dat echt de moeite waard is.
Na al die cultuur en ontmoetingen nog 6 kilometer fietsen naar het stadje La Châtre op mijn camino de Santiago om er de nodige rust en koelte te vinden. Morgen ben ik er weer. Mijn benen en hersenen hebben wat rust nodig. Bert , Wim en Rientje zijn wat blijven hangen in Nohant bij het grote verblijf van Georges Sand. Ik denk dat ze daar een hoge eik hebben gevonden. Een klein eenvoudig hotelletje is voor mij ook voldoende.
Nohant-Vic: het romaanse kerkje van van Nohant : binnen (l) en buiten (r); Het huis van de schrijfster Georges Sand in Nohant (m) met de mooie grote bomen