Blog van Floris en Mona: Dag 1 18-08

Vandaag begon onze reis.

Opi Yves kwam ons om 12 uur ophalen bij Floris' huis en zette ons af aan de luchthaven van Charleroi. We waren daar tegen iets voor 14 uur. Alles verliep heel vlot, al was ik vergeten de schaar uit mijn pennenzak te halen, dus die werd in beslag genomen bij de controle.

Op de luchthaven

We wandelden door de cosmetica-winkels richting de gates, waar we (vooral ik) uiteraard van alles heb getest. Daarna gingen we iets drinken. Ik was onze gezelschapsspelletjes in mijn grote rugzak vergeten, dus die konden we niet spelen. Toen de gate werd aangekondigd, verplaatsten we ons naar daar. Floris was aan het monteren, terwijl ik wat schetsen maakte van wachtende mensen.

Afscheid genomen van opi Yves, nog een drankje en dan op het vliegtuig

Om 17 uur vertrok onze vlucht. We zouden op het vliegtuig de film ‘The Truman Show’ kijken, die ik had gedownload, maar ik viel al na vijf minuten in slaap. Floris monteerde verder.

We kwamen aan in Santiago en vroegen aan een paar buschauffeurs of ze naar Santiago de Compostela gingen, omdat we dat op Google Maps niet duidelijk konden vinden. Met een beetje geluk zaten we snel op de juiste bus, en voor we het wisten, waren we er al. We gingen meteen naar onze slaapplek om in te checken: een slaapzaal waar veel pelgrims overnachten. Ook dat ging heel vlot. Nadat we onze spullen in de lockers hadden gestopt, gingen we op zoek naar avondeten en ontbijt voor morgen.

In een klein winkeltje naast onze slaapplek kochten we olijfjes, snoepjes en Jamila-yoghurt voor morgen. Daarna wandelden we wat verder de stad in en kochten we pizza’s. Als je ze niet ter plaatse at, kreeg je bij de aankoop van twee pizza’s de derde gratis. Dus met drie pizza’s gingen we naar een prachtig parkje met fonteinen, waar we gezellig aten.

Pizza eten in het park

Toen we terugkeerden naar de slaapzaal, waren alle anderen al aan het slapen. We maakten onze stapelbedden zo stil mogelijk op in het donker. In de gang bij de lockers haalden we onze spullen voor morgenochtend uit onze rugzakken. Een Ierse man, Barry, sprak ons spontaan aan en schudde onze hand. Hij vroeg of we al aangekomen waren of nog moesten vertrekken. Wij vertelden ons verhaal, en hij het zijne: hij gaat de tocht doen met zijn broer, die een stuk ouder is dan hij. Ze gaan 120 km doen in 12 dagen, maar ze zijn al vaker in Santiago geweest, dus het maakt hen niet zoveel uit of ze aankomen of niet. “We go for our pleasure rather than the destination,” zei hij.

We namen afscheid, poetsten onze tanden en gingen naar ons stapelbed. Floris slaapt boven, ik slaap onder. Twee mannen snurken behoorlijk luid. Ik ben benieuwd wat de nacht brengt. Tot morgen!